Het was 21 december. De eerste dag van de winter. Voor ons ongeveer het begin van onze kerstvakantie, die tot ver in januari gaat duren. Als we kerstvakantie hebben, wandelen Ruud en ik altijd veel. Vroeger in Twente. Nu op het eiland. Vroeger meestal bij somber, koud en grijs weer. Nu in een t-shirtje. Dat is het verschil tussen Nederland en La Palma, in de winter 🙂 .
Na twaalf jaar wandelen op La Palma had Ruud toch nog een route gevonden die we nog nooit eerder deden. We liepen vanaf het kleine kerkje van Pino del Virgen naar het uitzichtpunt op de Cumbrecita, en weer terug. Een tocht van ongeveer vijftien kilometer met een te overbruggen hoogte verschil van zo’n 650 meter, toppen en dalen onderweg meegerekend.
Het kerkje vind je als je vanaf de LP3 bij het bezoekercentrum van de het nationale park van de Caldeira de Taburiente afslaat, in de richting van de Cumbrecita. Na de afslag rijd je ongeveer een kilometer lang over een smalle asfaltweg die je door een landschap van kleine ommuurde weilandjes voert. Op het eerste echte (brede) kruispunt sla je rechts af en rijd je door totdat je bij het kerkje arriveert. Achter het kerkje, is een parkeerplaats. Daar begint de wandeling.
Je loopt als start ongeveer 800 meter lang tegen een flink steile boshelling op, totdat je bij het begin van een nog steiler pad aankomt dat de Cumbre Nueva opklimt. Die klim hoef je vandaag gelukkig niet te maken. Je buigt links af en volgt de borden die je de weg naar de Cumbrecita wijzen. De route voert je over een smal bospad dat strak langs de puinhelling van de Cumbre Nueva gaat. Het bospad gaat op en af, klimt en daalt, waarbij de hellingen en klimpartijen gaandeweg de route steeds steiler worden en grotere afstanden overbruggen. Helaas. Maar de inspanningen zijn de moeite waard. Het is stil. Je ruikt de dennennaalden in de zon. Af en toe word je getrakteerd op een prachtig doorkijkje of een uitzichtpunt-met-een-bankje. Voor liefhebbers van ruïnes zijn er hier en daar verlaten waterhuisjes van in onbruik geraakte galleria’s te zien, in vergaande staat van bouwkundige ontbinding. Voor liefhebbers van rotsen en geologie is er van alles te beleven op de rotswanden, waarlangs het pad je voert.
Eind december verliezen de kastanjebomen op La Palma hun blad. We zagen mooie gele herfstkleuren op de plekken waar de loofbomen een gaatje hadden gevonden in het verder groenblijvende dennenbos. Meestal in kleine beschutte dalletjes.
Het bospad brengt je op gezette tijden naar een kleine mirador, een uitzichtpunt van waaruit je over het dal kunt kijken dat tussen de Cumbre Nueva en de Pico Bejenado ligt. Bij helder weer kan je vanaf deze balcons in de verte de gekleurde huizen van El Paso en Los LLanos zien liggen, en nog verder weg zie je dan nog een glimp van de oceaan. Vandaag was het een wandeling met mistflarden en wolkenpartijen in het dal.. Ook mooi. Maar we hadden daardoor minder uitzicht.
De route is niet moeilijk om te volgen. Als je eenmaal op het bospad loopt, ga je door en door en door, totdat je vanzelf op het eindpunt van de Cumbrecita uitkomt. Alleen bij het groene gebouw op de eerste foto hieronder kan er even verwarring ontstaan over de weg die gevolgd moet worden. Je moet hier links af, Maar je moet dan niet het lage pad links af nemen, maar het hogere pad dat voorbij het gebouwtje ook links af gaat. Er staan op dit punt geen richtingbordjes.
De wandelweg wordt steeds zwaarder, maar ook steeds mooier. Geleidelijk kleuren de rotsen en de aarde naar oker en rood. Met een blauwe hemel boven je en de groene dennen om je heen waan je je in een andere wereld. Ik moet altijd terugdenken aan wandelingen in Zion (Utah, Noord-Amerika) als ik in dit gebiedje rondloop, en dat zijn goede herinneringen.
Vanuit de richting van de Aridanevallei in het zuiden, kwamen geleidelijk steeds meer wolken het dal in dwarrelen, ook op weg naar de Cumbrecita. De wereld achter ons werd grijs, terwijl de hemel boven de Cumbrecita en de Caldeira de Taburiente nog strakblauw was. Het was prachtig om te zien hoe wolkenflarden in een soort van dans steeds alles grijs maakten en de wereld om ons heen deden verdwijnen, om een paar minuten later weer in het niets op te lossen.
Het absolute hoogtepunt van deze wandeling is niet de Cumbrecita, maar het laatste uitzichtpunt op weg naar dit keerpunt, de Vista Cumbre Nueva. Van hieruit heb je een prachtig uitzicht op zowel de Caldeira de Taburiente als de rotswanden die boven de Cumbrecita uit torenen én het dal tussen het Bezoekerscentrum en de Cumbrecita. Geweldig mooi, vonden wij het op deze plek.
Het was een stille wandeling. Vrijwel de gehele tocht liepen we alleen. Slechts drie keer kwamen we andere mensen tegen. Zo hoort het, bij een mooie wandeling in de natuur. Zo gaat het meestal, als je wandelt op La Palma.
We kozen ervoor om niet langs dezelfde weg terug te gaan naar het startpunt van de wandeling. We namen vanaf de Cumbrecita de asfaltweg naar beneden. Fijn voor de kuiten, in elk geval de mijne! Stiekem vond ik de klim over het bospad, zonder stokken, best wel aan de zware kant.
Het was jammer dat we tijdens de afdaling echt de wolken inliepen. De wereld om ons heen werd mistig en grijs, maar dat hoort ook wel weer een beetje zo als je wandelt in de kerstvakantie, toch? De asfaltafdaling is een gemakkelijke afsluiter. Zo’n moment waarop je gezellig kletsend met je medewandelaar(s) de dingen doorneemt die je bezighouden. Bij ons ging het over zonnepanelen… En over zwembaden of jacuzzi’s voor bij de vakantiehuisjes. Die onderwerpen houden ons bezig, momenteel. Maar daarover schrijf ik nog wel eens een ander stukje.
Vlak voor het einde kwamen we hem hieronder nog tegen. Ik denk een jonge Torenvalk. We konden naar hem toe lopen, zonder dat hij wegvloog.
Na zo’n vijftien kilometer was het goed om het kerkje van de Virgen weer te zien. Jammer dat de laatste honderden meters weer omhoog gaan. Daar waren mijn kuiten niet heel erg blij mee. Moet toch weer wat vaker gaan wandelen.
Als je nog zin hebt en puf, en als de wind uit het oosten komt, moet je vlak voor het einde nog even een extra rondje maken. Je zoekt langs de laatste rechte asfaltweg die naar het kerkje leidt een zijpad naar rechts. Je loopt dan het landschap van De Wolk in. Bij helder weer, in het voorjaar, is het hier prachtig. Bij oostenwind, als de wolk langzaam over de bergkam van de Cumbre Nueva glijdt, en daar aangekomen oplost in het niets, is het hier adembenemend.
Vandaag was het grijs, helaas. En de wind kwam uit het westen. We liepen in één keer door naar de auto. Moe maar voldaan. Een mooi begin van onze kerstvakantie.