Erfgrens

Ruud en ik zijn al een tijd aan het nadenken over de manier waarop wij onze boomgaard willen afscheiden van de Camino de Pinto, het doorgaande asfaltweggetje dat aan de zuidkant aan ons kavel voorbij gaat.

 

Een afscheiding is nodig, vinden we. De diefstal van ons zonsondergangbankje heeft destijds indruk op ons gemaakt. Daarbij merken we dat Jan en Alleman nog steeds over ons terrein lopen, als we er zelf niet zijn. Dat is nu nog niet zo’n probleem, maar het is toch handig dat men langzamerhand gaat merken dat er sprake is van een privéterrein waarvan je de grenzen met gepaste terughoudendheid dient te respecteren. En dat men de avocado’s aan de bomen laat hangen, als ze rijp zijn. Tot dat wij ze zelf plukken.

Aan de straatkant wordt onze boomgaard nu begrensd door een aantal eenvoudige stenen muurtjes.

 

Het is de bedoeling, in elk geval gebruikelijk,  dat je op dit soort van muurtjes een metalen hekwerk construeert dat het achterliggende terrein helemaal afsluit. Dat ziet er ongeveer uit als hieronder.

 

De metalen hekken zijn ongetwijfeld  zeer effectief om ongewenste vreemdelingen buiten je terrein te houden. Maar Ruud en ik vinden het alle2 helemaal niks, zo’n raamwerk van ijzer.  We vinden de groene hekken lelijk en we houden er niet van om ons zelf achter tralies op te sluiten. Want dat is wel een beetje het gevoel dat je krijgt, als je langs al die hekken loopt hier in het dorp.

Al een tijdje spelen we met de gedachte om met een hek van houten palen, in combinatie met een haag van groenblijvende struiken een afscheiding te maken die wat vriendelijker oogt. Voor ons zelf en voor voorbijgangers.

Tijdens ons laatste fietstocht naar Garafia, vorige week,  troffen we op de plek van een lachwekkend monument, waarover ik nog wel eens zal schrijven, onderstaand hek aan dat bij Ruud meteen tot een Moment van Algehele Inspiratie leidde. Zó willen wij het ook, ongeveer.

 

Geplaatst op een muurtje ziet het geheel er dan uit als op de foto hieronder. Alweer ongeveer. Geeft toch een hele andere indruk als je dit vergelijkt met zo’n groen metalen hek.

 

Achter de houten palen moet  in ons plan een haag van groenblijvende struiken of lage bomen komen. We denken op dit moment aan olijfbomen of oleander struiken. Daarachter begint dan de boomgaard, met waarschijnlijk op de zuidelijke terassen van ons terrein  nog aan te planten avocadobomen.

 

Aangezien we nu al 415 dagen op onze bouwvergunning wachten, en we volgens onze oorspronkelijke planning al lang aan het bouwen zouden zijn; en gezien het feit dat we op dit moment nog geen enkel uitzicht hebben op een snel afkomen van die vergunning, moeten we in onze planning van werkzaamheden maar zaken gaan omdraaien. Bijzaken eerst. Hoofdzaken later. Ruud heeft zich voor genomen om te kijken of hij zo’n hek als hierboven zelf kan maken, zodra hij klaar is met het aanleggen van het nieuwe irrigatiesysteem.