Passen en Meten

Sinds eind vorige week zijn we flink druk geweest met passen en meten. Afgelopen donderdag hebben we samen met Oscar, onze aannemer,  de locaties van de beide vakantiehuizen uit gezet op het terrein, conform de tekeningen van de architect. Morgen (dinsdag) bepalen we de definitieve locaties, want we kunnen nog wat afwijken van het voorlopige ontwerp van Manolo.

 

Wat we eerder al hadden vastgesteld, kwam nu behoorlijk nadrukkelijk in beeld; hoe groot ons terrein ook mag zijn, het is toch een flink gepuzzel op de vierkante milimeter, nou vooruit: vierkante meter, om vast te stellen waar de huizen precies moeten worden gebouwd. De terassen zijn nét iets te smal om ‘lekker’ te kunnen bouwen. Het is best lastig om het perfecte uitzicht tot stand te brengen. En er zijn zichtlijnen vanuit de huizen boven ons kavel die doorbroken moeten worden.

 

Manolo, dat is de architect, had dit bedacht, maar dan zonder trap naar beneden. Die trap was mijn idee. Zo kan je voorkomen dat er een ingang rechts van het zwembad moet zijn. Daardoor is er meer privacy in het zwembad (want vlak bij die ingang staat ons betonnen schuurtje).

 

Na flink wat heen en weer gepraat tussen de beide administradores van de SL verdween bovenstaand ontwerp in de prullenmand. Te duur en een te omslachtige en onhandige entree. De trapversie maakte plaats voor onderstaande opzet. Min of meer conform de tekeningen van Manolo. Had-ie toch wel goed over nagedacht, vonden we uiteindelijk.

 

Toen wij dit ontwerp echter op zondagmiddag gingen uitzetten, zagen we meteen dat er in deze opzet iets helemaal over het hoofd is gezien door alle betrokkenen. Boven ons kavel staat op een paar honderd meter een geel vakantiehuis. Vanaf de veranda van dit huis zou je precies het zwembad in kijken en door het relief van de terreinen is daar helemaal niks aan te doen, tenzij je pal voor het zwembad een muur van een meter of twee neer zou zetten. Einde ontwerp. De enige oplossing om ‘inkijk van bovenaf’ te voorkomen is dat het te bouwen vakantiehuis wordt gepositioneerd tussen de huizen van de bovenbuurman en het te bouwen zwembad in. Maar dit past niet op onze terrassen!

Ruud en ik hebben nu dít bedacht. Het zwembad plaatsen we onder het huis, één terras lager, midden tussen de sinaasappelbomen. De trap is toch weer terug, maar er is óók een ingang op het terras bij de voordeur. We gaan morgen horen wat Oscar van dit idee vindt. Qua technische haalbaarheid en qua kosten.

 

 

De precieze locatie van het tweede huis, het huis dat we ‘beneden’ op het noordelijke onderste terras bedacht hebben, kost ons nog veel meer hoofdbrekens. Ruud en ik vonden het tot aan vandaag erg lastig om het samen eens te worden, en dat gebeurt niet zo vaak. Daarnaast stelde Oscar vast dat de tekeningen van Manolo niet correct zijn. Het huis, zoals Manolo het heeft ingetekend, ‘past’ niet in het terrein. Dat betekent waarschijnlijk: veel grond afgraven en muren bouwen, ofwel: kosten maken.

 

Inmiddels hebben we in deze hoek van de finca elke grasspriet in beeld, gemeten en in kaart gebracht. Sinds hedenavond is er echter witte rook. Ruud en Teunis zijn eruit waar het lage vakantiehuis moet komen. Morgen maar horen wat Oscar hiervan vindt. Dan pas modelletjes maken in sketchup. Wordt dus vervolgd.

 

Intussen is er nieuws uit de keuken. Afgelopen zondagmiddag heb ik  ‘op routine’ zomaar mijn tweede taart gebakken. Sinaasappeltaart! Het geheel ziet er nog steeds niet heel erg apetijtelijk uit, maar de taart smaakt erg lekker!

 

Als morgen blijkt dat Oscar onze plannen niet haalbaar vindt, of als blijkt dat er iemand bezwaar heeft gemaakt tegen onze bouwplannen (de publicatietermijn voor de vergunningsaanvraag liep vandaag af), ligt er in elk geval iets op de keukentafel om alle frustraties mee weg te eten..