Nu we helemaal ontworteld zijn en los gezongen zijn van het leven dat we kenden, zijn Ruud en ik naarstig op zoek naar een nieuw ritme in ons dagelijkse leven. Dat valt nog niet mee, moet ik zeggen. Voortdurend kloppen er dingen niet. Heel lastig voor ons, structopaten. We zijn op zoek naar vastigheid. We zijn op zoek naar nieuwe rituelen.
Heel langzaam beginnen zich echter in de namiddag en vroege avond de contouren van iets dat op een patroon lijkt te ontwikkelen. Ik probeer rond 17:00u te stoppen met werken. Dan doe ik boodschappen in het dorp, te voet. We koken. We eten. We gaan met de honden per auto naar onze finca, waar we beginnen aan een zonsondergangwandeling. Iets na zeven uur gaat de zon onder. Daarna hebben we nog een klein half uur om te kunnen wandelen in de schemering.
Onderstaande foto’s maakte ik afgelopen zondag. We liepen vanuit onze boomgaard naar een veldje dat een paar honderd meter verderop ligt. Daar zaten we in het droge gras en keken we naar een prachtige zonsondergang. Februari! Het leek wel zomer.
Na afloop van de wandeling plukken we de sinaasappels die we nodig hebben voor de sinaasappelsap bij het ontbijt van de volgende dag. Bij terugkomst in het Boeddhahuis doen we een kop koffie bij ‘Henk’ op de veranda voor het huis. Met uitzicht op de lichtjes van het dorp.
Dat er nog maar vele van deze zonsondergangwandelingen mogen volgen!