Waaldijk

Vóór Almelo woonden we in het dorp Beuningen, aan de Waal bij Nijmegen. In Beuningen hadden we de Waaldijk. Ruud en ik, of ik alleen, hebben wat heen en weer gelopen over die dijk. Steeds weer het zelfde traject, tussen Weurt en Ewijk. Hieronder zie je foto’s vanaf de Waaldijk bij Weurt, november 2005.

 

Het mooie aan de Waaldijk was dat je niet hoefde na te denken over de route. Altijd rechtdoor. Je liep ook altijd door het zelfde landschap van de uiterwaarden. Altijd naar Weurt, of naar Ewijk en dan weer terug. Geen verrassingen. Toch was er altijd wat te zien. Elke wandeling was anders. Bij elk jaargetijde mooi. Vogels. Planten. Zon. Schapen. Koeien. Ganzen. Wolken. Hoog water. Laag water. Rijnaken. Plezierschepen. Allemaal variabelen in een prachtig vast decor. De Waaldijk in Beuningen was een  soort van ankerpunt in mijn leven van toen. Onderstaande foto’s maakte ik in november 2004, op de dijk bij Ewijk.

 

We verhuisden vanuit Beuningen naar Almelo en vanaf dat moment heb ik de Waaldijk gemist.

Ik denk dat vanaf binnenkort dit hieronder mijn nieuwe Waaldijk wordt; de wandelroute tussen Puntagorda en Tijarafe. Ik heb deze weg nu misschien al zes of zeven keer gelopen in de afgelopen twee jaar. Steeds dezelfde route, maar de wandeling verveelt me nooit. Het landschap is er prachtig. De lichtval over het landschap wisselt elke dag en met elk weertype. Altijd bloeien er weer nieuwe bloemen of staat er een huis in een nieuw kleur verf. Langs de route wordt gezaaid of gesnoeid of geoogst.

 

Nadenken over hoe je lopen moet hoef je ook op deze route niet. Je volgt de borden naar Tijarafe. Of de andere kant op naar Puntagorda. Het landschap is misschien niet spectaculair maar wel heel mooi en afwisselend. Akkertjes, boomgaarden, baranco’s, boshellingen en droge beekbeddingen wisselen elkaar af. Je kijkt je ogen uit en komt altijd met mooie plaatjes op je mobiel thuis.

 

 

Afgelopen november liepen Ruud en ik samen met Michel deze route op een wat sombere zondagmiddag. Ook in november dus. Maar wát een verschil in atmosfeer als je deze novemberfoto’s vergelijkt met die uit het Nederlandse rivierenland. De ene herfst is de andere herfst niet.

 

Op mijn Nieuwe Waaldijk was het herfst en voorjaar tegelijk. Paddestoelen. Vallende bladeren van loofbomen. Bloeiende heesters. Gras dat juist weer de nieuwe frisse groene kleur voor het winterseizoen had gekregen. Stilte en de geur van kruiden.

 

Palmbomen waar je onder door loopt: het zal nooit wennen. Hebben ze op de Waaldijk bij Beuningen niet. Lopend met Michel en Ruud bedacht ik mij dat ik mijn nieuwe dijk gevonden heb, hier aan de westkant van La Palma, enkele honderden meters boven de oceaan. Ik hoop deze wandeling nog vaak te maken en kan me er echt op verheugen om dit ergens in het voorjaar ook een keer helemaal in mijn eentje te doen.

 

Op een avond ergens in 2006 namen Ruud en ik met een laatste  fietstocht langs de Waal afscheid van Beuningen en het Rivierenland. De zon ging onder en dat vonden we passend op dat moment. Deze foto’s maakten we op de snelwegbrug van de A50 over de Waal bij Ewijk. Lieflijke plaatjes, maar het geraas van de snelwegauto’s hoor je niet op foto’s.

 

Nu, ruim twaalf jaar later, zijn we een afscheid verder.  Ook het Eiland Twente is binnenkort verleden tijd voor ons. Raar idee om te beseffen hoe het leven weg glijdt en voort gaat. Bekende plekken van alledag worden herinneringen. Je komt er nooit meer terug.