Los Llanos – El Pilar – Cumbrecita

Het was een lang-weekend-met-Michel-op-bezoek, eind november, op La Palma. Dat betekent: op zaterdag en op maandag >> mountainbiken! Deze zaterdag kozen we voor de e-bike. De e-bike huurden we bij Emocion Cycling in Los Llanos.

 

We kozen voor een uitbreiding van het ‘Rondje Ruud&Teunis‘, de fietsroute die Ruud en ik een maand eerder hadden bedacht en op e-bikes hadden gemaakt. Vanaf Emocion in Los Llanos reden we door de bananenplantages over de wandelroute van de koningsweg naar San Nicolas. Vandaar over de LP212 en de Koeienkopweg naar de lavavelden van de Llano del Jable en verder klimmen naar El Pilar. Vanaf El Pilar afdalen naar het kerkje van de Ermita de la Virgen del Pino. De uitbreiding zat hem in het feit dat we van hieruit niet direct terug zouden rijden naar Los Llanos, maar eerst nog de top van de Cumbrecita zouden ‘doen’. Met recht een tocht van stijgen, dalen, stijgen, dalen, dus… Zie op het reliefkaartje aan het einde van dit bericht.

 

Het had in de dagen voor onze tocht flink wat geregend, maar vandaag was het droog, wisselend bewolkt en tot aan ongeveer een hoogte van 1.000m t-shirt-behagelijk.  Met behulp van de E van e-bike was de klim naar de vlakte van de Llano del Jable, en daarna naar het nog hoger gelegen El Pilar,  een fluitje van een cent.

 

De Llano del Jable blijft een prachtig landschap, ook als je hier zoals ik nu, bijna maandelijks komt. Het is heel moeilijk om op de foto te vangen, maar het contrast tussen het zwarte zand, de groene dennebomen en de blauwe lucht zorgt voor een hele bijzondere ambiance als je hier fietst. Dat je daarbij meestal verder geen andere mensen ziet in het landschap, maakt het geheel extra bijzonder.

Vandaag leek het door de wisselende wolkenluchten bijna wel of er van achter de zwarte horizon van het lavaveld een helder verlichte berg langzaam opkwam, zoals de zon normaal op komt. De zwarte vlakte lag in de schaduw, terwijl de Caldeira de Taburiente in het felle zonlicht baadde.

 

We hadden bedacht dat we bij de hamburgertent van El Pilar een blije hamburger zouden gaan eten, maar dit plannetje viel in het water. De hamburgerbakker had er vandaag geen zin in, zijn tent bleef dicht. Tegenvallertje. Het was overigens flink koud bij El Pilar, in de harde wind, op bijna 1.400m hoogte. De thuisblijvende hamburgerbakker had wel een punt.

 

Vanaf El Pilar daalden we in hoog tempo af naar de Ermita. Halverwege passeerden we de tunnel van de LP3 die oost- en west La Palma met elkaar verbindt. Wij reden over de tunnel heen. Op de derde foto van het fotoblok hieronder kan je de tunnel mooi in het landschap zien liggen.

 

Vanaf de witte kerk van de Ermita, op een hoogte van ongeveer 1.000m, begonnen we dus aan onze tweede klim. Met Electrische Bijstand, uiteraard. Jammer alleen, dat de batterij van ondergetekende ongeveer 2 1/2 km voor de top opgaf. Iets teveel ‘sportstand’ gedraaid. Ruud en Michel fietsten door naar de top; ik besloot een stukje te gaan wandelen.

Ooit hebben Ruud en ik  in het westen van Amerika een wandeltocht van 12 mijl gemaakt over de asfaltweg door de vallei van Zion National Park. Dat is geen standaardwandeling in dat park (want die asfaltweg doe je met de shuttlebus en wandelen doe je in de bergen) maar de wandeling was geweldig! Ondanks de drukte in het park, kwamen we hier bijna niemand tegen en we zagen geweldige dingen en heel veel herten. Het gevoel van toen, kwam een beetje bij mij terug op het moment dat ik met het fietsje in de hand langzaam in de stilte naar boven klom. Alleen geen herten op La Palma, verder wel dezelfde sfeer en (een beetje) de zelfde roodgele kleur van de rotsen.

Michel zag overigens later zes berggeiten lopen, terwijl hij op Ruud moest wachten tijdens het vervolg van hun klim. Helaas kreeg hij ze niet op foto. Wilde Berggeiten zijn ongeveer het enige grote ‘wild’ op La Palma. Er zijn er maar weinig van. Ik heb er nog nooit één gezien.

 

Lopend zou ik er niet gaan komen, maar gelukkig mocht ik voor even de fiets van Ruud lenen om ook met eigen ogen nogeens te genieten van de uitzichten op de top van de Cumbrecita.

 

Vanaf de Cumbrecita ging het hard naar beneden, richting Valencia, El Paso en tot slot Los Llanos. We deden, op ons gemak en zónder hamburgerpauze, ongeveer vier-en-een-half-uur over deze mooie tocht.