Het was een wat lastige, vermoeiende week. Veel geregel rond ons toekomstige huurhuis in Puntagorda. Op vrijdag en zaterdag de verhuizing van onze meubels op de bovenverdieping naar het huis van mijn moeder. Dat betekent: ikea-stuff uit elkaar halen, ikea-stuff in een busje laden, anderhalf uur rijden, ikea-stuff uit het busje laden, ikea-stuff door de veel te nauwe trapopening van mijn moeder naar de bovenverdieping van haar huis slepen, grotere onderdelen door het raam, ikea stuff weer in elkaar zetten… Het resultaat mag er zijn. Maar vanuit het huis van mijn moeder geen foto’s meer op het web.
Tot overmaat van ramp reed ik afgelopen dinsdag ook nog eens met mijn fiets tegen een auto op, hier in Almelo. Veel blauwe plekken, een flink blauw linkeroog, een gekreukelde bril, een gekreukelde fiets en een beschadigde auto, waren het gevolg. Maar verder met de schrik vrij gekomen. We zijn er nog steeds niet uit of ik nu enorme pech heb gehad of dat er een geluksengeltje op mijn schouder heeft gezeten. Frontale botsingen tussen auto’s en fietsers lopen vaak heel anders af. Feit is dat ik een auto eenvoudig weg niet zag toen ik een drukke weg overstak. Een hele vreemde gewaarwording. Na twee ongelukken in korte tijd, voel je je ineens een stuk kwetsbaarder. Michel: die afdalingen gaan in het vervolg wat minder hard, vrees ik…
Ah ja! En dan begon het ook nog te vriezen en (een beetje) te sneeuwen op vrijdag. Bah! Koud! Vervelend! Zondag, aan het begin van de middag (eindelijk klaar met alles) was het daarom tijd om een dag lang niet buiten te komen, de open haard aan te doen, en midden op de dag al een filmmarathon te houden. Verder helemaal niks. Een welverdiende openhaarddag. Daar knapt een vermoeide en ietwat beschadigde mens van op.
Hieronder de weersverwachting voor Puntagorda, de komende week. Geen sneeuw. Geen vorst. Geen snerpende koude wind. Zon! Lenteweer! Daarvoor doen we het dus. Ook.
Inmiddels hebben we vrijdagavond de sleutel van ons tijdelijke vakantiehuis in ontvangst genomen. Het is er kil en ongezellig, maar tijdelijk. Aan het eind van deze week gaat de Grote Ontmanteling van ons huis echt vorm krijgen. Daar word ik altijd een beetje weemoedig van. We hadden een mooie tijd in Almelo.
Vanaf medio februari is het La Palma voor ons. De exacte data staan nog steeds niet vast. Het is een heel gepuzzel zo’n reis, als je zo nodig drie honden mee moet nemen. Elke oplossing stuit wel op een logistiek probleem; Benches die niet in auto’s passen op de heen of terugweg. Beperkingen van het aantal honden per vlucht. Onmogelijke vertrektijden van Transavia (als je helemaal vanuit Twente naar Schiphol moet – met honden). Tussenstops en andere ongemakken als je met TUI vanuit Eindhoven naar La Palma vliegt. Kosten die we enigszins binnen de perken moeten houden.
De boottocht gaan we waarschijnlijk niet doen, vanwege de hoge kosten die zo’n reis met zich mee brengt. Op zich hadden we een roadtrip naar La Palma wel erg leuk gevonden.
De puzzel voor de overtocht kost ons flink wat kruim. Maar we gaan er uitkomen.
Oh oh Teunis! Je hebt inderdaad heel veel geluk gehad! Gelukkig maar. Ik hoop echt dat je hier heel aankomt.
Sterkte met alles en het is zo februari.
Hoi Anky, ik hoop dat de kreukels weer zijn glad gestreken als we elkaar zien en dat er geen nieuwe kreukels zijn bij gekomen 🙂 Alles gaat nu overigens prima. Geen pijn, ook niet meer aan de ribben en geen blijvende gevolgen.
Ik denk dat je er door de drukte misschien niet helemaal bij was met je hoofd. Er is ook zoveel gaande. Ik hoop dat er nu snel rustigere tijden voor jullie aanbreken en het grote genieten kan gaan beginnen!
Hoi Angelique, of het rustiger wordt de komende tijd, weet ik niet. Zelf geef ik de pijnstillers die ik moest slikken de schuld. Maar om heel eerlijk te zijn: geen idee waardoor ik die auto niet zag..
Brokkenpiloot! Gelukkig ben je met op de voet afdalen wel de snelste. Dus ik wacht wel bij het fietsen, dan wacht jij maar op mij bij het lopen