Michel was voor een paar dagen met ons mee gekomen naar La Palma. En als Michel op bezoek is, gaan we mountainbiken. We kozen voor een mtb-tocht met als vertrekpunt de kampeerplaats bij El Pilar (op een hoogte van ca 1.400m) en als eindpunt de vuurtoren bij Fuencaliente, op de uiterste zuidpunt van het eiland (hoogte zeeniveau). Een superafdaling dus.
De fietsen huurden we op ons vaste adres in Los Llanos, Emotion Cycling. Tobias had voor ons een taxi geregeld die ons van Los Llanos naar het startpunt bracht en ons later op de dag vanaf Fuencaliente weer terug zou brengen naar de winkel. Vriendelijke taxichauffeur. Alles perfect geregeld.
Op een groot deel van het eiland was het ‘Nederlands’ weer, een regendag. ’s Ochtends vroeg werden we wakker in Puntagorda van harde wind die een aanhoudende stortregen met geweld tegen de ramen van ons huis deed kletteren. Maar we hadden de weerapps, die ons aankondigden dat het weer beter zou worden, naarmate we verder op de dag en verder zuidelijk op het eiland zouden zijn. De apps voorspelden dat we aan het eind van onze tocht bij Fuencaliente zelfs in de zon op een terrasje zouden zitten met een temperatuur van boven de twintig graden. Half november… En die voorspelling kwam uit!
Vanaf El Pilar namen we de westelijke route naar Fuencaliente. We reden door een nevelig bos over een golvend parcours, dat (uiteraard) overwegend daalde. Hier en daar toch een stevig klimmetje.
In het Aridanedal, beneden ons, regende het nog zacht. Wij reden boven de regenwolken en hadden over de wolken heen een prachtig uitzicht over het landschap en de oceaan.
We waren het er snel over eens dat we een mooie route bedacht hadden en dat de weersomstandigheden onderweg ons honderd procent mee vielen, gegeven het hopeloze begin van de dag. Best wel tevreden met ons zelf vorderden we langzaam, heuvel op, heuvel af, richting Fuencaliente. Michel voorop en de ongetrainde medefietsers op enige afstand volgend.
Vlak voordat we zouden arriveren bij het begin van de steile afdaling naar Fuencaliente, richting het mooiste deel van de route, sloeg ‘het noodlot’ echter toe. Ik maakte een stuurfout of een remfout of beide of weetikveel tijdens een afdaling door mul zand. Probeerde een zandheuveltje te ontwijken en… kletterde met flink geweld over mijn stuur heen richting aarde.
Even werd alle lucht uit mijn longen gedrukt, maar ik had al snel door dat er niets ernstigs gebeurd was. Eenmaal terug op adem gekomen stelde ik vast dat er alleen wat sprake was van een paar oppervlakkige schaafwonden. Geluk gehad.
Vallen hoort er bij. Maar deze val zou toch nog een vervelend staartje krijgen. Daarover in een volgende post meer. Geschrokken maar verder zonder al te veel problemen gingen we verder met de tocht. Het mooie stuk, beneden Fuencaliente, moest nog komen. In Fuencaliente kon ik mijn schaafwonden verzorgen. De schrik zat er wel een beetje in. Mijn afdalingssnelheid lag een stuk lager dan normaal en een stuk lager dan dat ik leuk vind. Het was niet anders…
Na een korte verzorgingsstop in de dorpskern van Fuencaliente, met gekochte babydoekjes maar zonder ontsmettingsmiddel, maar dan wel weer met ‘een snoepje erop’ van Ruud, vervolgden we onze route richting vuurtoren. Tussen de bebouwde kome van Fuencaliente en de vuurtoren op het zuidpunt van het eiland, is een mooi mountainbikepad aangelegd dat in grote brede lussen afdaalt door het landschap van de Teneguia vulkaan. In november rij je afwisselend door een landschap van zwart lavagravel met groene vegetatie en zwart lavagravel met druiventerrassen in herfstkleuren. Overal zie je de oceaan om je heen. In de verte, diep onder je, zie je de roodwitte vuurtoren. Het eindpunt van de route.
Alles eindigt bij de zoutpannen en de vuurtoren op de uiterste zuidpunt van het eiland. En. Daar scheen inderdaad de zon. Op het terras van het nieuwe restaurant ‘El Jardin de la Sal’, dat daar ongeveer een jaar geleden is geopend, aan de bier/wijn en papas arugadas met vis, wachtend op de taxi. Dat restaurant is trouwens een aanrader. Je kunt er lekker eten met een prachtig uitzicht over de zee en (aan het eind van de dag) op de zonsondergang.
Gaandeweg de taxirit terug naar Los Llanos kwamen er pijntjes opzetten in mijn ribbenkast. De pijntjes werden bij elke scherpe bocht naar rechts heftiger. Een pijnstiller uit de rugzak van Michel bracht wat verlichting, maar… Dat komt later. Intussen voerde Ruud in het spaans een geanimeerd gesprek met de taxichauffeur, wat onder andere resulteerde in een goed bedoelde rondrit over het industrieterrein tussen Los Llanos en El Paso. De chauffeur en Ruud hadden een gesprek over de economie van La Palma. Zat ik echt op te wachten op dat moment…
Ondanks de valpartij hadden we een geweldige fietsdag. De huur van de bikes was dertig euro per persoon voor een hele dag. Aan taxikosten waren we nog eens tachtig euro kwijt voor drie personen. Het kost wel wat, maar dan heb je ook wat. De route is een aanrader voor mensen die redelijk relaxed willen fietsen! Deze route is echter niet te doen met een e-bike, dus je moet wel wat basisconditie hebben en wat stuurvaardigheid in de afdalingen (hoor wie het zegt…)
Nog een laatste tip van Teunis: neem een klein EHBO-setje mee als je een fietstocht als deze maakt. Eentje waar ook jodium of betadine in aanwezig is. Al doende leert men.