Nu we weten dat we gaan, is het moment gekomen om samen met mijn moeder ons toekomstige woonadres in NL op orde te maken. Ruud en ik gaan niet ‘echt’ emigreren. We worden geen resident in Spanje, zoals dat heet. Ons Nederlandse bedrijf blijft gewoon doorgaan, voor onze Nederlandse klanten. Daarvoor moeten we dus vaak terug komen. En er zijn ouders die we nog vaak willen zien. Ons officiele adres blijft daarom een laagland-adres. We gaan inwonen bij mijn moeder. Voor ons is het prettig om een vaste uitvalbasis te behouden. Voor mijn moeder is het fijn dat we haar in de toekomst wat meer kunnen bijstaan bij allerlei praktische zaken die voor een ‘dame-op-leeftijd’ steeds lastiger worden om geregeld te krijgen. En dat betekent dat nu de tijd is aangebroken om met zijn drieen de bovenverdieping van haar huis op de schop te nemen.
Vorige week zaterdag begonnen we met dat karwei. Op mijn oude slaapkamer hebben Ruud en ik een veel te grote oude kast ontmanteld door er niet al te voorzichtig kleine stukjes van te maken en die kleine stukjes door het bovenraam af te voeren naar elders. Er verdween nog veel meer door dat raam. Oude bedden, zakken vol met beddegoed, heel veel ongebruikt spul dat al jaren op moeder’s zolder lag te wachten op het Grote Niets. We zijn er een hele middag zoet mee geweest. Niet erg, wel gezellig. Achter de grote oude en nu ontmantelde kast deed ik een archeologische vondst. Ik vond er mijn lang verloren gewaande WK-Argentinie-Uitslagenkaart.
Ik was negen. Mijn eerste bewust beleefde WK-voetbal speelde zich af in Argentinie. Een wedstrijd helemaal uitkijken was nog wel wat veel voor mij. Maar de finale van dat WK heb ik helemaal gezien. En Rob Rensenbrink staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ja! Ja! Neeeee! Op de paal! En zo ging onze tweede WK-finale verloren. Ik vond het geweldig interessant om keurig alle uitslagen te noteren. Mijn vader deed de borreltjes. Zo werd het een middag vol herinneringen. Aan mijn kinder- en pubertijd op mijn oude slaapkamer, die straks weer onze kamer worden gaat. Aan het ziekbed van mijn vader op die zelfde kamer, vele jaren later. Een sentimentele zaterdag.
Maar het was gezellig en het voelt best goed om vooruit te kijken en alles op de bovenverdieping van mijn moeder opnieuw in te richten. We sloten af met broodjes hamburger. Helemaal te gek bij de McRebec. Mijn moeder zal er aan moeten wennen.. Broodjes hamburger zijn inmiddels toch wel een essentieel onderdeel van het levenmetTeunis.
De volgende dag deden we inkopen. Ruud en ik in Almelo. Moeder via Skype mee kijkend en kiezend. Het worden toch de ándere tappijttegels. Je staat er niet elke dag bij stil. Maar het is eigenlijk best bijzonder dat met mobiel, skype en whatsapp de wereld steeds kleiner en overzichtelijker wordt. Een van de oorzaken waardoor het avontuur op La Palma mogelijk is voor ons. Hadden we in 1978 echt niet bedacht met z’n allen, dat het zo zou zijn in 2018. Ik niet, tenminste. Maar ik was toen nog maar negen. Chriet Titulaer mischien wel? Chriet wie??