Het is tussentijd voor Ruud en mij. De eerste opwinding over de aanstaande verkoop van ons huis in Almelo is voorbij. We zijn fanatiek aan de slag gegaan met de dingen die we kunnen doen op dit moment in de tijd. We kochten kastjes en tafels (de laatste episoden uit de teaksoap zal ik aan de lezers van dit blog voorbij laten gaan – samenvattend: hele mooie kastjes voor onze toekomstige huizen). We maakten een reservering voor een tijdelijke woning in de maanden december en januari. We prikten een voorlopige datum voor de ‘echte reis’. Dat wordt, zoals het er nu naar uitziet, ergens tweede week van februari. We dokterden ook uit hoe we die reis samen met onze drie honden gaan maken; We gaan met z’n allen tegelijk. Dat lukt niet per vliegtuig. Dus maken we begin februari noodgedwongen een gecombineerde auto-boottocht. We gaan in februari een ‘roadmovie doen’. Ietwat onhandig. Maar eigenlijk ook best wel weer heel erg leuk. We gaan fysiek voelen hoe ver La Palma af ligt van Nederland. Laten we hopen dat de roadtrip voor ons anders afloopt dan voor de hoofdpersonen van een van mijn top-10-lievelingsfilms.
We kochten hele mooie art deco lampen voor in het grote huis. We zochten en vonden een nieuw thuis voor onze parkieten en konijnen. We vonden nieuwe bestemmingen voor alle meubels die we achter gaan laten in NL, maar die te goed zijn voor de kringloop. We maakten de kringloopwinkel blij met de rest. Alle spullen die we weg gaan gooien zijn al weg gegooid, want door voortvarende Ruud weg gebracht naar de gemeentewerf. Ons huis is een stuk leger nu. We hebben een scherp idee welk verhuisbedrijf voor ons de meubels in een container naar Puntagorda mag verplaatsen en hoeveel dit ongeveer gaat kosten.
Maar nu dit alles gedaan is, kunnen we weer even niks. Het is weer ’tussentijd’. We moeten nu gewoon weer even wachten en geduld hebben. We wachten op het aflopen van de periode van het financieringsvoorbehoud, dat de kopers van ons huis hebben bedongen. Het is een akelige gedachte dat niets nog definitief is, ook al maken we ons hier niet echt grote zorgen over. We wachten op de gemeente Puntagorda, waar men inderdaad keurig binnen de toegezegde maand een reactie gaf op onze vergunningaanvraag, maar helaas moest constateren dat onze architect was vergeten een sinds kort verplichte nieuwe variant op een milieu-effect-rapportage bij de vergunningsaanvraag te voegen. Deze omissie is inmiddels door hem verholpen. We hopen in september alsnog de vergunning te krijgen.
In NL is het inmiddels al aan het nazomeren. Je ziet aan alles al dat de zomer binnen een paar weken voorbij is en dat het dan weer herfst zal worden en daarna weer winter… Nog EEN Nederlandse herfst en nog een HALVE Nederlandse winter. En daarna: NOOIT MEER! Dat is wel een mooie gedachte.
De nazomer in Nederland is best een mooie tijd. Gisterenmiddag hebben Ruud en ik een lange wandeling gemaakt over de boerenweggetjes achter ons huis. Tijdens die wandeling maakte ik de foto’s van deze blogpost. We deden de wandeling omdat we wandelen leuk vinden, maar ook omdat onze Auke af en toe een flinke wandelpartij nodig heeft. Auke ontpopt zich geleidelijk aan tot een echte reu en heeft soms veel te veel energie. Tijdens de ADHD-periodes noemen we hem Djengis. Djengis Auke walst net als de vroegere Djengis Kahn over alles en iedereen heen.
Looptherapie helpt. Na een wandeling van twee, twee-en-een-half uur kan hij er weer een dag of twee tegen en hebben Ruud, Sanne en ik weer even rust. Straks mag hij dag en nacht waken over 10.000m2. Het geween en tandengeknars zal groot zijn bij alle konijnen, gekko’s en hagedissen van de buurt.
En voor wie het screenshot aan het begin van deze post niet herkenden: Zo liep het af met de roadtrip van Thelma en Louise aan het eind van de film met dezelfde naam:
