We zijn een Roedel

Bijna ongemerkt zijn we een Roedel geworden. Een roedel van 5. Auke en Sanne zijn geen pups meer. Het zijn jonge honden en ze hebben een hoop geleerd. Tegelijkertijd hebben Fenna, Ruud en Teunis zich hier en daar wat aangepast aan de nieuwe huisgenoten.

 

Het dagelijkse puppy-leven is voorbij en dat is voor ons baasjes toch wel een opluchting. De jonge honden krijgen nog maar drie maaltijden op een dag. De jonge honden zijn zindelijk. De jonge honden kunnen ongeveer zeven uur alleen thuis worden gelaten, zonder dat dit tot ongelukken leidt. De jonge honden maken je meestal niet meer voor half 7 in de ochtend wakker, omdat ze een plas of een poep  moeten, of gewoon wakker zijn. De jonge honden komen naar je toe als je ze roept. De jonge honden gaan zitten als je ‘zit’ zegt en met je vinger wijst. De jonge honden wachten (min of meer) op je als je ‘wachten’ roept en alweer met de ‘aandachtvinger’ wijst. De jonge honden spelenvechten elkaar de tent niet meer uit. Nauwelijks dan. Sinds een week is de bench ook ’s nachts niet meer nodig.  Dat was al een tijdje het geval, denk ik, maar als je een huis moet verkopen ben je extra voorzichtig op de vloerbedekking. Ook baasjes moeten zich veilig voelen, voordat de bench weg kan.

Zodra Ruud of ik op een bank gaan zitten, zitten we met 3 op de bank. Twee van de bankzitters hebben dan een zwartwitte vacht. En dat is super gezellig.

 

Uitlaattechnisch is het sinds een week of vier mogelijk om in je eentje zonder heel veel moeite drie honden tegelijk uit te laten. Nieuwkomers aan de lijn, Fenna als vliegende kiep een beetje in de buurt rondfladderend. Gaat allemaal steeds goed, ook bij ‘moeilijke’ tegenliggers uit de buurt. Heel geleidelijk leren we nu om zonder lijn te kunnen wandelen binnen de bebouwde kom, maar die slag gaat nog wel een flinke doorlooptijd hebben, vrees ik. Jarenplan. Kleutertjes en lagere school kinderen worden niet meer omver gelopen door Auke. Omdat Ruud en ik voortdurend op standje ‘kleuteralert’ staan, hebben we op tijd door dat Auke zodadelijk gaat bedenken dat hij gaat spelen met die leuke kindjes die daar in de verte lopen en kunnen we hem corrigeren, voordat hij weet dat hij gaat spelen met die leuke kindjes die daar in de verte lopen. Zijn lichaam is gewoon te groot voor zijn geest.

De nukkige eigenwijsheid van Sanne (ik kom echtwel niet naar je toe, als ik iets anders te doen heb) lijkt voorbij. We dachten altijd dat die eigenwijsheid een vorm van slimheid was. Maar steeds vaker (balspelletje) vermoeden we dat Sanne gewoon een beetje dom is. Het duurt eenvoudig weg een tijdje voordat ze door heeft wat de bedoeling is. Geen sprake van kwade wil. Een theorie.

 

De jonge honden wegen inmiddels ruim 25kg en 19kg. Sanne blijft klein, maar komt nu heel geleidelijk toch bij Fenna in de buurt, qua maatvoering. Zo’n sterilisatie doet wonderen. Auke wordt groot! En is een held in het water.

 

Auke en Sanne zijn inmiddels ingewerkt op het thuiswerken. Ze kennen de basisregels en houden zich meestal aan de afspraken. Basisregel1: niet blaffen of wild spelen als het baasje met de bril met een klant belt. Basisregel2: ik mag best onder de tafel liggen als het baasje met de bril aan het werk is, maar ik mag NIET precies op de plek gaan liggen, waar het baasje met de bril zijn voeten wil neerzetten op de grond. Basisregel3: ik mag eigenlijk nooit kotsen als ik binnen ben. Maar ik mag ZEKER NIET kotsen als het baasje met de bril aan het werk is. En ik maak ECHT HELEMAAL NIET kotsen als het baasje met de bril aan het bellen is met een klant. Basisregel4: Altijd glimlachen en blij kijken als ze op het werk een foto komen maken. Dit geldt overigens ook voor het baasje met de leesbril. Ik bedenk me nu ik dit schrijf, dat er tegenwoordig twee baasjes met een bril zijn. Best verwarrend allemaal.

 

 

Auke en Sanne hebben geleerd hoe ze het balspelletje moeten spelen. En Teunis heeft de spelregels aangepast voor een spel met drie honden. Het Grote Toernooi 2018 is inmiddels begonnen, nu de winter voorbij is. Zonder Beike, maar nu met Auke en Sanne. De tussenstand is 4 voor Fenna,  1 voor Auke en 0 voor Sanne. Fenna heeft het steeds moeilijker om Auke voor te blijven. Sanne moet nog een winnende strategie bedenken of de losers-rol accepteren. Dat wedstrijdelement is overigens alleen voor Teunis belangrijk. De rest van de roedel kan niet tellen, of is uiterst niet-competitief ingesteld.

 

Kortom: Een half jaar na De Blijde Intrede vanuit Duitsland zijn we  helemaal op elkaar ingespeeld. Het was allemaal soms niet eenvoudig en het is meer dan eens voor gekomen dat Ruud of ik spijt hadden als haren op ons  hoofd dat we zonodig twee pups in huis moesten halen. Duurde nooit langer dan een kwartier. Nou, ok, een half uur soms. Auke en Sanne zijn te lief  en te grappig om lang spijt te hebben.

Een ding: Grote Munsterlanders hebben als ras een flinke ontwerpfout. Ze kunnen niet drinken. Elke keer dat de waterbak wordt bezocht, leidt dit tot een waterspoor over de houten vloer van de woonkamer. Gewoon. Ik heb water gedronken. Maar halverwege heb ik geen dorst meer. Dus laat ik het er weer uitlopen. Beike had het al, maar die kon zich nog verschuilen achter haar echt veel te grote tong. Auke en Sanne bezitten dit zelfzorgtekort in het kwadraat, terwijl ze tongen van normale omvang hebben. Gelukkig hebben we straks op het eiland stenen tegels op de vloer liggen.

Het spul is klaar voor de sinaasappels en de reis naar La Palma. Dat was onze bedoeling, toen we ze in huis namen, zo kort na het inslapen van Beike.  Nu wij nog klaar voor La Palma.