De piloten van Transavia staakten. Michel kon dus nog even niet naar huis en moest daarom verplicht mee op wandeling. Beginpunt: de uiterste zuidwesthoek van ons kavel.
Vanaf onze finca deden we een ‘rondje om de kerk’. We liepen zuidwaarts door ‘onze barranco’, waarvan ik de naam maar niet kan onthouden, en door de barranco aan de voet van de kerk van San Mauro. We volgden kleine weggetjes tot we eindelijk uitkwamen op de Pista del Canal, ter hoogte van de telecommasten die op de heuvel Don Pancho staan. Vandaar liepen we weer terug naar onze plek aan de Camino de Pinto. Een wandelingetje van bijna twee-en-een-half uur. Lekker in de zon.
Zo ziet Puntagorda er uit op een willekeurige maandagochtend in februari. Mooi toch?
Boven de oceaan tekende de horizon zich scherp af. Dat gebeurt niet zo heel erg vaak. Het leverde mooie plaatjes op. Meestal is zo’n scherpe horizon een aankondiging voor instabiel weer. Een paar dagen later kwam de regen inderdaad met bakken tegelijk naar beneden. Goed voor onze sinaasappels! Wij waren toen overigens net weer in het vliegtuig naar NL gestapt. Perfekte timing voor ons. Maar we hadden te doen met de mensen die op het eiland arriveerden voor een weekje lekker voorjaarsweer.
Het is nog steeds erg leuk om over de weggetjes en paadjes in de omgeving van onze finca rond te struinen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik kan me ook niet voorstellen dat het ooit allemaal gewoon zal zijn, als het nieuwe er af is. Toch zal dat ooit het geval zijn, vrees ik. Voorlopig nog maar even plezier hebben van alle nieuwe indrukken en niet aan ‘later’ denken. Dat kan altijd later nog…
