Het was druk op het werk voor Ruud en mij, deze week. Daarom was het wat stil hier op het blog, qua nieuwe berichten dan. Het ontbrak ons aan tijd. Zoals zo vaak. We hebben nog steeds de illusie dat als we ‘straks’ op La Palma wonen, dat alles dan anders is. Dat er dan tijd genoeg is, voor alles wat we de moeite waard vinden. We gaan het zien. In elk geval wel 1 van onze doelen op het eiland.
Vorige week zondag hebben we Anton Corbijn ingevlogen om een groepsfoto te maken van onze roedel. Hieronder zie je het resultaat. De foto is genomen op een zandpad ergens tussen Almelo en Zenderen, vlakbij ons huis.
Het gaat goed met onze nieuwe aanwinsten. Auke en Sanne zijn vrolijke, blije en erg aanhankelijke hondjes. Sanne blijkt enorm gehoorzaam te zijn. Dat was ze als kleine pup bepaald niet, zacht uitgedrukt. Auke heeft soms een ‘strakke’ hand nodig. Ook dat is juist tegengesteld aan hoe hij als pup bij ons binnen kwam. Sanne is een slim hondje in alles wat ze doet. Het IQ van Auke ligt wat lager. Dat compenseert hij dan weer met tomeloze energie, zijn enthousiasme en de kracht in zijn lichaam.
Sanne lijkt qua afmetingen meer richting stabij dan richting munsterlander te gaan en lijkt hierin op haar moeder. Auke is nog altijd op weg een reuze-munsterlander te worden; zit nu op 21,5kg terwijl hij nog maar zes maanden oud is. In afmetingen lijkt hij als twee druppels water op zijn vader. De tekening van zijn vacht is echter veel mooier, want minder zwart. Door zijn atletische lichaam en soepele tred doet Auke mij soms erg aan Beike denken.
We missen Beike nog steeds. Het gekke is: sinds er twee nieuwe leuke honden in ons leven zijn bij gekomen, gaan we onze superhond steeds meer missen. Vooral in het geheugen van Ruud nemen de herinneringen aan de goede eigenschappen van Beike soms buitengewone proporties aan, wat ik dan wel grappig vind. Ik noem haar dan De Heilige Beike. Over St. Beike niets dan goeds. We missen Beike nog steeds.
