Onze finca wordt halverwege doorsneden door een betonnen weggetje. Dit weggetje is de eigenlijke toegangsweg tot de boomgaard. Hieronder zie je hoe je het terrein oprijdt (of loopt) vanaf de Camino de la Capilla tot aan het eindpunt van de weg ter hoogte van het betonblokkenschuurtje met de bewateringsinstallatie.
Ons kavel wordt aan de rand ook doorsneden door een asfaltweg, de Camino de Pinto. Aan de overkant van deze weg ligt nog een klein reepje van ‘ons’ land. Het gaat om een deel van de helling van een barranco. Je kunt er niks mee, maar dit stukje is wel belangrijk. Doordat we eigenaar zijn van dit reepje grond komt de totale oppervlakte van ons kavel uit boven de 10.000m2. En dat is een voorwaarde om binnen het bestemmingsplan een aantal huisjes te kunnen bouwen, zoals we van plan zijn. Het paadje dat op deze helling naar beneden loopt, de barranco in, noemen Ruud en ik het Vergeten Weggetje. Het Vergeten Weggetje loopt overigens dood en leidt nergens naartoe. Daar moeten we ooit nog eens iets op bedenken.
