Een huis aan het einde van de wereld

Ik kreeg van iemand de vraag: ‘hoezo een huis aan het einde van de wereld?’ Dat zal ik uitleggen. Als ik in Puntagorda ben, gebeurt er iets in mijn hoofd. Ik heb dan het idee, zeker als ik bij een zonsondergang over de oceaan tuur, dat ik op de rand van de wereld ben. En dat voelt goed.

Hoewel op maar een paar uur vliegen afstand, lijkt alles en iedereen vanuit La Palma in het algemeen en vanuit Puntagorda in het bijzonder heel ver weg te zijn. Het nieuws van de wereld bereikt je wel, maar het voelt alsof het over ‘anderen’ gaat. Alsof je van een veilige afstand aan het bekijken bent wat er allemaal gebeurt. Het komt wel door, maar het raakt je niet echt.  En dat vind ik wel prettig.

Ik denk dat het ermee te maken heeft dat de reis vanuit Nederland naar Puntagorda op de kaart eruit ziet alsof je steeds verder in de richting van een soort van ‘uiterste rand’ gaat.

Vanuit Europa gezien zijn de Canarische Eilanden het uiterste zuidwestpuntje van wat als Europa voelt. En dat uiterste zuidwestpuntje ligt ook nog eens een flink eind weg van het ‘op-een-na-uiterste-zuidwest-puntje. Afrika ligt weliswaar dichtbij, maar de Canarische Eilanden hebben helemaal niks met dat continent. Zeker op La Palma staan de mensen met de rug naar Afrika toe. Men kijkt naar het noorden en naar het westen. Daar, in het westen, ver weg over de oceaan, na een enorme hoeveelheid water, is er Zuid-Amerika. Heel ver weg. De Canarische Eilanden vormen een beschutte, overzichtelijke uithoek in een groot Niemandsland.

 

Binnen de eilandengroep ligt het eiland La Palma weer op de uiterste westgrens. Tenerife en Gran Canaria vormen het natuurlijke centrum van de groep. Er wonen daar meer mensen. Er zijn daar meer voorzieningen. Tenerife en Gran Canaria zijn de Randstad van de Canarische Eilanden. La Palma is periferie. Een beetje Twente.

 

Eenmaal aangekomen op het eiland La Palma, op het vliegveld dat pal onder de hoofdstad Santa Cruz ligt, trek je nog weer verder weg. Over de bergen en vervolgens via Los Llanos door een diepe kloof naar het lege noorden, dat aan de overkant van die kloof ligt. Helemaal aan het einde van de weg ligt dan het dorp Puntagorda. Voorbij Puntagorda wordt het landschap leeg en begint het plaatselijke Niemandsland.

 

Ons toekomstige huis staat tot slot net buiten de rand van het dorp Puntagorda. Het is er stil. Het is er leeg. Rand op rand op rand op rand. Zo kom je terecht aan het einde van de wereld.

 

Of het allemaal heel reëel is wat ik hier nu beweer, weet ik niet. Maar het is zoals ik het voel. En dat gevoel vind ik prettig. Ik hou er wel van op de rand van de wereld te wonen. Tegelijkertijd is het prettig om min of meer op loopafstand dagelijks boodschappen te kunnen doen in een van drie lokale supermarkten. Dat dan weer wel. Het beste uit twee werelden…