Sanne en Auke groeien voorspoedig op. Auke gaat waarschijnlijk een dijk van een münsterlander worden; de dierenarts schat in dat hij zo’n 40kg zwaar zal zijn als hij volwassen is. Dat was niet helemaal de bedoeling. Ter compensatie heeft het hondje een super zachtaardig en aanhankelijk karakter. We hopen dat dit zo blijft als de ‘mormoontjes’ door het lijf gaan gieren… Het woord ‘mormoontjes’ komt nog uit de tijd van Bas. Basje had soms behoorlijk last van zijn hormonen, maar was zo’n klein hondje dat hij dit woord niet goed uit kon spreken. Zo werkt dat in mijn geest…
Sanne groeit nu ook goed. Zij was een van de kleinere pups uit de worp van elf en heeft geleerd van zich af te bijten, denk ik. Ze kan soms behoorlijk fel zijn en heeft wat meer de neiging dan Auke om haar eigen weg te gaan en zich dan van niets of niemand wat aan te trekken.
Het grootste probleem in ‘de opvoeding’ voor ons is dat broer en zus elkaar erg leuk vinden en eigenlijk verder niemand nodig hebben qua ‘sociaal’, mits er op tijd voor eten en water wordt gezorgd. Ze gingen echt volledig in elkaar op, gunden elkaar ook nooit rust. Gevolg: chronische adhd en gebrek aan concentratie. Gremlins. We hebben dit opgelost door twee benches in de woonkamer te zetten en elk hondje in een eigen ‘gestoffeerd appartement’ te isoleren. Daarnaast doen we individueel oefeneningen met ze (zit, los, wacht, kommaar, gamaarpakken, kort). Dit alles werkt redelijk goed. De hondjes leren supersnel, wat bovenstaande commando’s betreft. Alleen ‘komen’ zonder lijn, als er afleiding is, lukt niet. Maar ze zijn pas 11 weken…
Een ander ‘startprobleem’ is toch wel zindelijkheid. Auke kan er slecht tegen om alleen in een vertrek te zijn. Ik heb hem de bijnaam Dolfje Weerwolfje gegeven, want soms is het piepen en janken niet van de lucht. Als hij alleen is, plast hij soms, zelfs als hij in de bench zit. Ook Sanne heeft het soms moeilijk qua plasjes. Ook in de bench… Dat is best verontrustend. Maar heel geleidelijk nemen de ongelukjes wel af. Auke luistert nu trouwens ook naar de naam Dolfje, dus misschien moet ik maar met die bijnaam gaan stoppen.
Sinds dit weekend laten we de pups steeds vaker en langer uit de bench, vrij loslopen in de woonkamer. Ze zijn nu gehoorzaam genoeg om te luisteren naar verbale correcties. NEEEE! of OHOHOHOHOH!!! En ze speelvechten elkaar ook niet meer voortdurend de tent uit.
Het water in. Na tien weken al. Zwemmen in de Lolee, achter ons huis. Vooral Auke is een durfal. Maakte al bij de eerste kennismaking vol overgave een buikduik van het soort waar onze Beike trots op zou zijn geweest… We missen haar nog steeds.
De koude oorlog tussen Fenna en de nieuwkomers is langzamerhand wel voorbij. Fenna schikt zich met tegenzin in haar lot en gedoogt nu. De pups proberen nog altijd bij haar in het gevlei te komen, maar zijn vooralsnog kansloos. Als we een correctief referendum bij de oude bevolking zouden organiseren over de komst van de nieuwkomers, zouden ze worden weggestemd, ben ik bang.
