Dit blog dreigt een beetje uit koers te raken. Aanvankelijk bedoeld als een soort van introductiegids ‘La Palma voor Beginners’, dreigt er nu toch iets van een persoonlijk emo-document te ontstaan, vol met honden en bespiegelingen. Dat was niet de bedoeling.
Maar bijna niets gaat zoals je het van te voren bedenkt. De blogposts moeten daarom maar hun eigen leven gaan leiden, zonder al te veel regie vooraf. Alles een beetje op het gevoel dus, en maar zien wat er van komt. Met La Palma als centrale thema. Dat dan weer wel.
Een ding blijft overeind. Ruud en ik willen ons onttrekken aan heel veel dingen die ons er in Nederland van weerhouden ons leventje te leiden op een manier die we prettig en leuk vinden. We willen weg van allerlei vervelende gebruiken, vanzelfsprekendheden en automatismen die er voor zorgen dat we een leven leiden zoals dat nu eenmaal gebruikelijk is voor mensen-met-een-goede-baan in Nederland, maar waar we helemaal geen zin in hebben. Dat lukt ons tot dusver eigenlijk alleen als we een paar weken op vakantie zijn. Dat vinden we raar. Living in a bubble. Dat is wat we willen. Leven in een zeepbel (mijn moeder spreekt geen engels, en leest dit ook).
Het is de bedoeling dat we zo’n zeepbel voor ons zelf gaan maken, op onze finca-to-be op La Palma. Dat we kunnen doen waar we zin in hebben en wat voor ons het leven waard maakt, zonder al te veel gestress, gedoe van buiten en ongewenste prikkels van anderen. We hebben een aantal omstandigheden mee, waardoor we een poging kunnen wagen. Dat is wat we gaan doen! En we beseffen dat we mazzel hebben dat we in de gelegenheid zijn om het te proberen.
Zeepbellen zijn kwetsbaar. Natuurlijk. Uiteindelijk spatten ze uit elkaar. Maar we hopen dat het heel lang duurt, voordat het zo ver is. En dat we tot die tijd lekker in ons eigen ballonnetje kunnen voortzweven door de tijd. En pizza kunnen eten in Flor de Lotus. Met een fles wijn erbij. En na afloop door het pikkedonker onder een heldere sterrenhemel naar huis lopen. Zonder jas aan.
Voor als-t-ie dan ooit knapt, heb ik onderstaande tegelwijsheid gevonden op het internet. Dit is de bedoeling. Voor nu en voor altijd.
