Tussenstop in Tijarafe

De valpartij tijdens het mountainbiken op maandag bleef toch niet helemaal zonder gevolgen. Op dinsdagochtend, tijdens het douchen, schoot er iets ‘verkeerd’ in mijn ribbenkast. Ik kon van de pijn bijna niet meer op mijn benen staan en daar schrok ik behoorlijk van.

Gebroken rib. Gekneusde rib. Gekneusde spieren. Zoiets moest het zijn, redeneerde de verpleegkundige in mij. Ongevaarlijk. Niet te behandelen, behalve met pijnstillers. Acht weken uitzingen. Het was zinloos om hiermee naar de dokter te gaan, vond ik. En inderdaad: met paracetamol en een wandelstok als kruk was alles best uit houden. Hieronder zie je een scene uit mijn revalidatieperiode.

 

 

Maar vijf dagen later op zaterdagmiddag, schoot er weer iets ‘verkeerd’. Ik voelde de pijn langzaam toenemen en paracetamol hielp niet meer. We hadden nog een afspraak op de Mercadillo, heel gezellig, maar zo ongeveer de langste avond uit mijn leven, gevoelsmatig dan. Ik lag net op bed, toen het definitief mis ging. Pijn! pijn! pijn! Bij elke ademteug die ik inhaleerde en bij elke beweging die ik probeerde te maken, voelde ik een scherpe pijn op mijn rug, daar waar ongeveer de longen zitten. Ik wist echt niet meer hoe ik het had en durfde/kon mijzelf niet meer bewegen. Zat ik daar op de bedrand in mijn onderbroekje. Vrij hulpeloos. Klaplong? Gebroken rib die schade oplevert? Ja, er was sprake van enige paniek. Ik bleef zitten waar ik zat, en probeerde te redeneren dat ik vooral ‘rustig’ moest blijven, ondanks de pijnscheuten. Dat lukte.

Ruud belde 112 en na een telefonische triage in het Spaans (Ruud spreekt al echt goed Spaans!) werd vastgesteld dat er een ambulance moest komen om mij naar de huisartsenpost van Tijarafe (dorpje verderop) te brengen. Daar zou een huisarts klaar staan en konden zonodig röntgenfoto’s worden gemaakt. Als het mis zou zijn, kon ik daarna dan in de ambulance door naar het ziekenhuis aan de andere kant van het eiland.

Ik ben nog nooit zo blij geweest met ambulcancebroeders die precies wisten hoe ze me vrijwel zonder pijn hun gele auto in konden krijgen.

 

 

Eenmaal onderweg wilde de ambulancebroeder niet geloven dat ik vijftig ben – het compliment nam ik breed grijnzend in ontvangst 🙂  Maar toen hij het uiteindelijk wél geloofde, kreeg ik meteen het verwijt naar mijn hoofd geslingerd hoe ik het toch in mijn hoofd kon halen om op die gezegende leeftijd nog te gaan mountainbiken in de bergen – het gesprek met de ambulancebroeder sloeg meteen dood, na die opmerking 🙁

De opgetrommelde huisarts (gapend, maar dat mag op zaterdagnacht) kon gelukkig vaststellen dat de pijn slechts veroorzaakt werd door gekneusde en ontstoken spieren. Een injectie in de bil bracht verlossing. Valium en pijnstiller. Alles waarvan een mens dromen kan in een situatie als deze. Na zo’n drie kwartier kon ik weer ‘gewoon’ zitten en reed Ruud mij in de huurauto terug naar ons vakantiehuis in Puntagorda.

 

Wat hebben we geleerd van dit alles? 1) Ik ben geen twintig meer, ook niet dertig, ook niet veertig. Betekent dat iets?  2) Als je echt in de shit zit, is de spoedeisende gezondheidszorg op La Palma prima geregeld, ook in de nacht van zaterdag op zondag 3) Als je op zondagochtend iets nodig hebt van de apotheek in Tijarafe, die dan gesloten is, mag je na 9:00u aanbellen bij de apotheker die naast de apotheek woont. Als je dat weet, kom je uit Tijarafe en ben je geen toerist. Als je niet aan deze beide voorwaarden voldoet, moet je op zondagochtend naar één van de apotheken in Los Llanos voor je medicijnen en dat is (heen en terug) bij elkaar een uur langer rijden, vanuit Puntagorda. Met dank aan de ambulancebroeder, die uit Tijarafe kwam, en ons de zondagochtendrit naar Los Llanos bespaarde door zijn kennis met ons te delen. (En ook met dank aan de apotheker, natuurlijk).

Inmiddels, vandaag exact drie weken na De Val, ben ik de medicatie aan het afbouwen. En dat voel ik, het valt nog altijd niet echt mee in mijn rug en  ribbenkast. Maar het wordt langzaam beter. Het zal uiteindelijk best goed komen allemaal, maar het is echt HEEL ERG frusterend en onhandig dat ik geblesseerd ben, juist op het moment waarop we beginnen met de verhuizingen…  (die we al twee jaar aan het voorbereiden zijn).