Zo voelt het soms. Zo voelt het nu. We staan weer in de wachtstand. We wachten op een koper voor ons huis in Nederland. We wachten op water voor onze fruitbomen op La Palma. We wachten op de architect. We wachten op de toekomst, eigenlijk.
In NL is het eindelijk voorjaar geworden. De bomen zijn weer groen. De tuin staat vol planten met knoppen die op springen staan. Sinds dit weekend zijn de koeien weer terug in het weiland naast ons huis. De ‘koeien’ van dit jaar zijn overigens vier jonge stiertjes.
Normaal gesproken ben ik altijd superblij met de komst van het voorjaar en het groen en de koeien. Nu ook wel, maar minder. Het wachten overschaduwt alles dat het leven leuk maakt. Ik wil gewoon weg! Ik wil aan de gang op La Palma! Maar, het is nog niet zo ver. Wachten dus. Totdat ik een ons weeg. Of erger.
Het is de kunst om bij al dat wachten niet steeds de nadruk op het wachten te leggen, maar gewoon door te gaan met de dingen die het dagelijkse leven leuk maken. Dat mooie eiland komt later wel. Nu gebeurt het nog hier.
Ik ga mijn best doen.
