We gaan even terug in de tijd. In maart 2016 besloten Ruud en ik definitief dat we Nederland zouden wilen inruilen voor La Palma. In de zomer van dat jaar stelden we voor ons zelf vast dat we op La Palma geen bestaand huis zouden willen kopen, maar dat we een kavel zouden gaan zoeken om erop te gaan bouwen. Vanaf dat moment begon de grote zoektocht naar Het Geschikte Bouwkavel. We vertelden elkaar dat we mooi op schema zouden liggen als we dat kavel binnen twee jaar zouden vinden.
In november 2016 al, kwamen we het grondstuk van onze finca tegen. In januari 2017 vermoedden we dat DIT de plek zou moeten worden. In april van dat jaar wisten we het zeker! In juni kwamen we tot overeenstemming met de verkoper. Het duurde nog tot november, voordat we ons de eigenaar van de verzameling fruitbomen-met-apero aan de Camino de Pinto in Puntagorda mochten noemen. Al met al liggen we dus flink voor op het oorspronkelijke schema, ook al voelt dat soms anders…
Maar de zoektocht ging niet van zelf. Om een idee te geven laat ik hieronder de ‘kandidaat-plekken’ zien die we in meer of mindere mate serieus in overweging hebben genomen.
Bovenstaand huis-met-grond ligt boven Puntagorda aan de LP1. We hebben het bezichtigd met een makelaar. Gewogen en te licht bevonden vanwege de ligging van het perceel. Het uitzicht was er mooi, zeker op de plek van het op te knappen ‘huis’. Maar je hoorde toch veel autogeluid vanaf de weg en we voelden ons wat opgesloten op het terrein. Daarbij ligt het terrein ook meer dan 750m boven zeeniveau, en op die hoogte is het toch echt vaak een stuk kouder dan op de hoogte waarop we nu zitten (550m). Die 200 meter maken een groot verschil. En dan was er nog het dingetje van de vraagprijs…
Dit terrein ligt pal onder de Balsa, het waterbekken beneden het dorp Puntagorda. Gewogen, en te licht bevonden vanwege onduidelijkheid ten aanzien van kavelgrenzen en bestemmingsplan. Bovendien vonden we het terrein zonder bomen wel erg kaal. En wat te doen als de muren van de Balsa het niet zouden houden…
Dit probeerseltje staat bij ons weten helemaal niet te koop. Iemand heeft op een prachtige plek langs de Pista del Canal in Puntagorda een begin gemaakt met het bouwen van een huisje of een apero, maar is niet zo heel ver gekomen met het project. Ruud en ik hebben hier vaak en veel staan fantaseren. Twee vakantiehuizen of 1 woonhuis en 1 vakantiehuis, op een prachtige plek met schitterend uitzicht op de oceaan. Maar bij de fantasiefase is het gebleven. Niet eens echt gewogen.
Ook dit huisje staat vlak bij de Balsa, maar dan aan de andere kant, de bovenkant, richting het dorp. Gewogen en te licht bevonden, vanwege de vraagprijs in combinatie met de erbarmelijke staat van het interieur. Daarnaast was het binnen het bestemmingsplan niet toegestaan om het huis uit te breiden en was het terrein te klein om er nog een (vakantie)huis bij te bouwen. Tot slot is het huis voor (zwaar) bouwverkeer niet bereikbaar vanaf de openbare weg.
Bovenstaand kavel is tijd lang een serieuze kandidaat geweest. Het ligt aan de Camino de los Morritos in Puntagorda, op vijf minuten loopafstand van onze finca. We hebben het terrein bezocht met een makelaar. Gewogen en te licht gevonden vanwege de ligging van het terrein. Op de onderste helft van het terrein belemmeren dennebomen het uitzicht op de oceaan. En midden door het terrein loopt een kloofje, die bij nadere bestudering toch echt wel wat problemen geeft. Dan was er nog het enorme onafgemaakt betonnen bouwwerk op het kavel boven dit kavel. En ook hier: de vraagprijs in combinatie met wat je er voor krijgt.
Dit is een terrein, bestaande uit twee terassen, onder Tinizara. Het uitzicht was er prachtig. De ‘atmosfeer’ voelde er goed. Gewogen en te licht bevonden omdat het terrein te klein is voor drie huisjes, maar te duur voor twee huisjes. En vanwege het feit dat Tinizara niet Puntagorda is. Wij willen in Puntagorda wonen.
Tot slot hebben we nog gedacht aan bovenstaande kavels. Ze liggen naast elkaar, heel laag op zo’n 300m hoogte, aan de voet van de Matos. De kavels zijn eigendom van Antonio, de zelfde Antonio van wie wij onze finca hebben gekocht. Teunis vindt het landschap hier prachtig. Ruud vind het landschap te kaal en teveel op ‘woestijn’ lijken. Gewogen en te licht bevonden vanwege dit verschil in inzicht, maar ook en vooral vanwege de zeer afgelegen ligging ten opzichte van het dorp en de rotsige, slechts met 4wheeldrive toegankelijke ontsluitingsweg die kilometers lang is. Dat zien we de meeste toeristen niet doen. En praktisch: hoe kom je hier in godsnaam aan drinkwater en stroom?
En zo kwamen we op onderstaande foto’s uit. Gewogen, gewogen en geschikt bevonden. Zeg nou zelf. Dit is toch het mooiste kavel dat er bij zit?
