‘The handshake. Seals the contract. From the contract. There is no turning back.’ Uit een liedje van Depeche Mode. Van vroeger. En soms nog van nu. Maar zo voelt het wel. Ergens tussen 14 november en 23 november zullen we ons kavel dan echt moeten gaan kopen. En we kunnen niet meer terug… Mooi dat het allemaal rond gaat komen nu. Maar ook wel wat eng. We kunnen inderdaad niet meer terug. In het slechtste scenario blijven we zitten met een kavel vol sinaasappelbomen en een kleine tot ‘eigen vakantiehuis’ verbouwde pajero. En moeten we blijven wonen in NL in een kleiner huis. En lossen we een paar jaar lang veel geld af aan banken, zonder in Spanje ook maar iets te verdienen.
Maar dat is het slechtste scenario. Alle andere mogelijke scenario’s zijn veel zonniger. In alle opzichten 🙂 Feit is dat ik vandaag begonnen ben om heel praktisch geld te tellen. En over te maken van de ene bankrekening naar de andere bankrekening. Bijna een operatie met militaire preciesie doordat bedragen in een bepaalde volgorde van de ene bank naar de andere bank moeten worden overgeboekt, terwijl elke bank zijn eigen regels en daglimieten voor overboekingen hanteert. Ik ben blij dat ik er ruim op tijd aan begonnen ben.
Met het overboeken van de eerste grote bedragen richting Spanje, voelt het abstracte excelsheetje waarmee we plannen en werken opeens zo in-en-in-echt… En met de kredieten die we hebben opgenomen, voel ik me net Donald Duck in het geldpakhuis van zijn oom…
Voelt eigenlijk best goed 🙂