Opkrabbelen

Het is nu een maand geleden dat Teunis overleed. Sindsdien is het een emotionele en hectische tijd geweest waarbij ik steeds in een soort overlevingsstand heb gestaan. Mijn ene hersenhelft was continu bezig om van alles te regelen, de andere probeerde te bevatten wat Teunis en mij in de voorgaande weken allemaal is overkomen. Gelukkig hebben beide hersenhelften hulp gekregen, van vele kanten.

Het is ook een tijd geweest van nadenken en knopen doorhakken. Ik heb al vrij snel besloten dat ik terug wilde naar La Palma, en dat ik wilde doorgaan met onze plannen. Ik heb besloten om ons project af te maken, in afgeslankte vorm met één huurhuisje-met-zwembad, en dat ik daarna een tijd lang rust wil, zonder bouwactiviteiten om me heen. Ik heb mezelf een jaar de tijd gegeven om erachter te komen of ik het op La Palma weer naar m’n zin ga krijgen, of er weer iets van blijheid terugkomt in het dagelijkse leven. Want ik ben in praktische zin misschien een heel eind opgekrabbeld, emotioneel is er nog een lange weg te gaan. Na dit “bezinningsjaar” zie ik wel weer verder.

En zo heb ik ook, na toch wel lang twijfelen, besloten dat ik een poging ga wagen om het blog voort te zetten. Geen idee of ik het volhou, maar hier gaat ‘ie dan:

Sinds 5 augustus ben ik weer op La Palma, in gezelschap van Angelique die niet wilde dat ik alleen thuis zou komen. Dankzij een invoelende manager mag ze een paar weken op afstand haar werk doen, zodat ik wat kan wennen voordat ik voor het eerst echt alleen thuis ben.

Het was ontzettend fijn om te zien hoe goed er tijdens onze afwezigheid voor alles was gezorgd door onze vrienden op La Palma. De voortuin stond er prachtig bij. Als we van een vakantie terugkwamen dan liep Teunis altijd eerst door de tuin, en ik weet zeker dat hij dat nu met veel plezier zou hebben gedaan. Het was voor mij het eerste emotionele momentje bij thuiskomst.

Ook de honden hebben het overduidelijk goed naar hun zin gehad. Dankzij lange wandelingen door de velden hier in de omgeving, zat hun vacht helemaal vol met stekelige zaden. De uit Nederland meegebrachte klittenkam en een schaar brachten gelukkig uitkomst. Overigens is het op dit moment erg warm, 37 graden, en doen we het qua wandelen rustig aan. Ik vraag me af wat er in die koppies omgaat, zouden zij Teunis nog missen?

De boomgaard had wel enig maaiwerk nodig maar voor mij was het als een soort therapie. ’s Ochtend een paar uur werken achter de computer, ’s middags boodschappen doen, de administratie bijwerken, onderhoud aan de boomgaard of klussen in het vakantiehuisje. Een drukke agenda maar zo zal het vanaf nu gaan.

Het vakantiehuisje nadert nu echt zijn voltooiing. Nog even en ik kan binnen aan de slag met schoonmaken en het installeren van de keuken. En als het gaat zoals ik hoop, wordt er in september een zwembad  gebouwd en een tuin aangelegd. Daarna moet het klaar zijn. Vamos a ver.