Zaterdagmiddag. We zouden gaan wandelen vandaag. Maar het was te warm voor de lange wandeltocht die we in ons hoofd hadden en de zaterdagochtend was onverwacht op gegaan aan andere dingen. We besloten met de auto ‘naar boven’ te rijden, richting de observatoria en de Roque de Los Muchachos. We zouden gaan kijken naar de bloeiende Tajinastes.
Het is nog steeds Coronatijd op het eiland. We hadden de weg en de bergen voor ons zelf. Geen toerist te bekennen. Behalve wij dan. Het was fijn om hier weer te kunnen zijn.
De Tajinasteplant groeit alleen op La Palma en op Tenerife. Op Tenerife zijn de bloemen van de plant rood-rose. Op La Palma hebben de bloemen een paars-rose kleur. De plant groeit uitsluitend op een hoogte van rond de 2.100 meter. De Tajinaste bloeit van half mei tot half juni. Na de bloei sterft de plant af en blijft er een treurig ogende bruine pilaar over. Maar vandaag stonden de planten massaal in bloei! Eén en al vrolijkheid.
Vlak onder het nieuw gebouwde bezoekerscentrum bij de observatoria heeft men in 2010 twintig Tajinastes aangeplant. Nu, tien jaar later, is er een groot veld van meer dan 500 exemplaren ontstaan. Je zou zeggen: succes! De plant is uiterst zeldzaam, dus nog een paar van die uitzaaiplekken maken. Er is ruimte genoeg in de bergen. Maar kennelijk is er iets dat de beheerders van het nationale park er van weerhoudt om het experiment op andere plekken te herhalen. Wel jammer. Er is ruimte genoeg lijkt me en zoveel bloemen bij elkaar in bloei is echt prachtig om te zien.
Het bezoekerscentrum dat meer dan twintig miljoen euro heeft gekost en ons oorspronkelijke La-Palma-Puntagorda-Volkssterrenwachtplan danig in de war schopte, staat overigens na de oplevering, anderhalf jaar geleden, nog steeds leeg. Het dak schijnt te lekken en de betrokken partijen steggelen over de schuldvraag en de kosten. Ook moet men nog nadenken over wat men precies kan laten zien en doen in het museum. Zo’n zonde! Maar het komt vast goed allemaal, uiteindelijk. Als het zover is, laat ik het weten. Ruud en ik zullen vast en zeker één van de eerste bezoekers zijn.
Natuurlijk wilden we na het bezoek aan het Tajinaste-veld ook even rondkijken op het plateau van de Roque de Los Muchachos. Maar bij de toegangsweg stond er weer eens een Guardia Civil ons allen te beschermen tegen Het Virus. In volstrekte eenzaamheid, in de brandende zon. Wat een rotbaan vandaag. Vanaf komende maandag schuiven we op La Palma door van fase1 naar fase2 in het proces van de ‘De-escalación’, de normalisering. Als het goed is zijn de zotte afsluitingen van verlate plekken die ooit toeristische trekpleisters waren dan voorbij.
Maar er was nog genoeg anders moois te zien. We volgden met de auto de Caldeiraweg naar het oosten. Prachtige uitzichten en mooi bloeiende bloemen. In een volledig door mensen verlaten landschap. Helemaal, zoals we het graag hebben.
Op deze plek kan je altijd zo prachtig mooi langs twee kanten de diepte inkijken. Op de foto’s komt het maar half over. Ik vind het geweldig om hier naar de trage glijvluchten van de kraaien te kijken en te volgen hoe de zwarte vogels vanaf ‘jouw hoogte’ in een langzame spiraalbeweging soms wel meer dan een kilometer naar beneden cirkelen, of juist weer naar omhoog komen zweven.
Het eindpunt van onze auto-uitstap-fotomaken-instap-verdermetdeauto-rondkuierrit was het monument dat in de jaren tachtig werd opgericht ter ere van de officiële opening van het observatoria-park bij de Roque de Los Muchachos. We komen hier al sinds 2007 en in al die jaren zagen we het markante kunstwerk alleen van uit de verre verte in het landschap liggen. Oorspronkelijk was het de bedoeling van de maker dat het monument omringd zou zijn door een stuk of tien vlaggen van denkbeeldige buitenaardse werelden. Maar die vlaggenmasten zijn inmiddels gesneuveld. Niet praktisch gedacht ook, natuurlijk, die vlaggenmasten. Moet iemand dagelijks twee keer de berg op en afrijden om de vlaggen te hijsen en weer te strijken. Da’s niet te doen toch?
Als je alleen met z’n twee bent is het observatorium-monument een leuke plek om even bij rond te dwalen en van de stilte en het landschap te genieten. Ik vind het metalen object ook wel mooi op de plek waar het staat. Het is heel groot als je er vlakbij bent en tegelijkertijd is het kolossale kunstwerk toch maar een heel klein, nietig dingetje in het onmetelijke, kale landschap. Dat vind ik een mooie tegenstelling. Dat zoiets uiterst kunstmatigs tóch een eenheid vormt met de natuur. Maar zoiets is een kwestie van smaak, natuurlijk.
Vanaf het monument is het een klein uurtje rijden terug naar Puntagorda. Na een middag als vanmiddag weten we weer waarom we zo graag op dit eilandje willen wonen. Je vergeet het soms in de drukte van alledag. Tajinaste en zweefvliegende kraaien kijken. Met als toetje een bezoekje aan een vreemd metalen object in the middle of nowhere, waar je fijn kunt fantaseren over buitenaards leven en hoe dat er dan uit zou zien en of het wel of niet fijn zou zijn om met zo’n extraterrestiale beschaving in contact te komen. We hadden weer een leuke zaterdagmiddag.
