Intussen in de Boomgaard (4)

De boomgaard, de boomgaard, de boomgaard. Ruud kan er soms niet van slapen. De boomgaard is overwegend zíjn werkterrein. En er is zoveel te doen, en vooral zoveel dat nog geleerd moet worden en dus onzeker maakt.

Feit is dat alles er, behoudens de plekken waar de huizen gebouwd worden, pico bello bij ligt. Er staan geen doodzieke bomen meer in de bongerd. Alle bomen die geel blad hadden door een tekort aan mest hebben nu groen blad, of in elk geval veel groener blad dan vorige jaar rond deze tijd. De nieuw geplante avocadostruiken van vorig najaar doen het overwegend goed. De meeste struiken groeien goed en gaan getooid met kerngezond donkergroen en -rood glimmend blad.

 

De serpeta is echter nog steeds niet helemaal verdwenen uit onze ‘huerta’. Er staan geen half kale citrusbomen meer in onze tuin. De bomen die er het ergst aan toe waren zijn op de stam terug gesnoeid. Op de oude stronken komt met grote snelheid nieuw blad op, zonder kleine serpetaatjes of ander ongedierte erop. De bomen die we niet wilden snoeien of die er minder ernstig aan toe waren, heeft Ruud met engelengeduld bijgeknipt. Op die terrassen is de serpeta op dit moment weg.

 

Maar elders is het rotbeestje aan een kleine come back bezig. En dat zit ons, maar vooral Ruud, mateloos dwars. Het is nu zaak om de parasiet er onder te krijgen door afwisselend elke paar weken de bomen te besproeien met verschillende soorten gif en aceito de verano. Dat is wat we nu proberen te doen. Maar het beestje blijft aan bladeren en takjes knagen en daardoor knaagt bij ons de onzekerheid. Doen we het wel goed? Waar komt de plaag opeens vandaan? Of was het ongedierte er altijd al, en herkennen we het pas sinds een paar maanden als een plaag? We denken dat dit laatste het geval is. We zijn gewaarschuwd. Hoewel zoiets bijna nooit nodig is, moeten we in het ergste geval straks alle sinaasappelbomen  gaan terugsnoeien naar de stam. Dat willen we natuurlijk niet. We moeten vertrouwen op de produkten van Bayer en trawanten. Zoiets voelt niet goed, maar het is even niet anders. Die beesten zien er ook gewoon vies uit op een foto, trouwens. Weg ermee!

 

De serpeta-dreiging is enige schaduw die soms over onze boomgaard valt. Verder is het eigenlijk vooral genieten op de zeven terrassen. Het grote onderhoud is voorbij. Ruud is bezig met gewoon onderhoud. Maaien. Mesten. Vruchten plukken,  die we verkopen, zelf opeten of weg geven.

 

We zien bijna elke avond de zon ondergaan in de oceaan,  achter de dennenbomen.  Dat was vooral heel erg fijn in de periode dat we hier allemaal huisarrest hadden. Wandelen mocht niet. Maar zitten op de stoep van onze Apero en kijken naar de oceaan, dat mocht wel.

 

Er liggen nog twee grote stapels met snoeihout in de weg. Die stapels liggen vooral mentaal in de weg. We weten dat Óscar ze kan en gaat afvoeren. Maar het duurt ons te lang. Die stapels moeten gewoon weg. Nu. Ik denk dat we binnenkort zelf iets gaan proberen te regelen. Ik las op een blog van iemand anders hier op La Palma dat je containers kunt laten komen, waarin dit soort afval tegen betaling wordt afgevoerd. Misschien moeten we zoiets maar gaan doen.

 

Er ligt nóg een stapel hout, bedoeld voor onze toekomstige houtkachels. Ruud heeft een klein beginnetje maakt met het verwerken van deze stapel. Er liggen nu twéé stapels toekomstig haardhout in de boomgaard. Maar er is nog tijd genoeg…

 

Het nieuw aangelegde avocadoterras langs de Camino de Pinto is onze stille trots. De planten staan er echt goed bij. Als we de planten vergelijken met de planten op andere landjes die ongeveer tegelijkertijd zijn ingeplant, dan scoren we een ‘dikke negen’.

 

Vorige week heeft Ruud de beschermkappen rondom de stammetjes verwijderd. De plastic kappen vielen uit elkaar door de kracht van de zon. Zonder kappen zien de plantjes er toch weer wat kwetsbaarder uit.

 

De nieuwe avocadoplanten op het hoge terras doen het vreemd genoeg een stuk slechter. Vooral de planten die we pal onder het huis van onze achterbuurvrouw hadden neer gezet hebben het relatief moeilijk.

 

Dat is jammer. Want dít was op termijn onze bedoeling. Dat er avocadobomen van onderstaande omvang zouden gaan groeien onder het balkon van de buurvrouw, zodat we onder/tussen de bomen door met wat meer privacy over ons terras zouden kunnen lopen.

 

Nou heb ik uit betrouwbare bron begrepen dat er onlangs iemand uit het dorp die wij redelijk goed kennen, kiwistruiken heeft geplant in zijn boomgaard. Als dat allemaal lukt met die kiwi’s, is dat voor ons ook een idee. Kiwi’s zijn kruipende struiken die je over een soort van pergola of draadconstructie moet leiden. Als er onder het balcon van de achterburen geen  bomen willen groeien, zouden we met kiwi-constructies alsnog onze privcay kunnen pakken. En. Kiwi’s zijn heel erg lekker. Succes Hans! Ruud en ik kijken weer eens belangstellend met je mee!

 

Valken. Er vliegen steeds weer valken over en in onze boomgaard. Prachtige beesten! Vind ik.

 

Het heeft regelmatig geregend in de afgelopen weken. Onze abrikozenbomen klommen direct in het blad, na de eerste regenachtige dag. Ook de mangos staan er fris en groen bij. Net als de rest van de finca, eigenlijk.

 

Nu de Grote Renovatie op haar einde loopt, begint de Wederopbouw. Niet alleen met betrekking tot de fruitbomen. Maar ook als het gaat om de verdere ‘aankleding’ van ons terrein. Ons terrein is groot en onze financiële middelen zijn toch enigszins beperkt. Na diverse min of meer mislukte experimenten hebben we nu dan toch langzaam maar zeker genoeg geleerd om met enig succes zelf plantjes te stekken. Het is de bedoeling dat we de hellingen op onze finca beetje bij beetje gaan beplanten met ’tuinbeplanting’ die van nature groeit op het eiland. Aloë, vetplanten, rotsplanten. Je plukt ze weg uit de berm. Je geeft ze de tijd om in een kweekpotje wortels aan te maken. Je zet ze uit op een helling. Dat is het idee. We zijn begonnen. Het eerste begin is veelbelovend. Vijfenzestig plantjes gekweekt en gepoot. Nog twee duizend te gaan? Een jarenplan. Maar wel een leuk jarenplan.

 

Aan de kopse kant van het middelste terras aan de zuidkant op ons kavel staat langs de Camino de Pinto onze enige echte Drakenboom. Het is een jonkie. Maar hij doet het goed. Zeker nu hij af en toe een beetje water van ons krijgt. En. Over een tijdje krijgt hij gezelschap. Vanaf de route van de Las Tricias gidswandeling nam Ruud een paar maanden geleden een aantal Drakenboomzaden mee. Negen plantjes staan op de nominatie om te zijnertijd samen een miniscuul drakenboombosje te gaan vormen.

 

In de afgelopen week was het tijd om onze enige overgebleven durasno-boom leeg te plukken.  Durasno’s zijn een soort van kleine perziken. Vorig jaar hadden we onder licht dwingend advies van de vorige eigenaar van ons terrein nog een groot net om de durasnoboom gehangen. Ruud en ik vonden dat net eigenlijk geen gezicht, maar volgens Antonio was zo’n net de enige manier om vogels en ‘bichos’ bij de vruchten weg te houden. En nogmaals: het advies was licht dwingend.

Dit jaar deden we geen net, maar hadden we  ook geen bichos en wél rijpe vruchten. Een toevalstreffer? Of hebben we hiervan iets geleerd? Dat weten we volgend jaar rond deze tijd. In elk geval heb ik vorige week vijf durasnotaarten gescoord. En vanavond zag ik dat er nog een paar taarten aan de boom hangen, klaar om geplukt te worden.

 

Als je dit soort foto’s van je ’tuin’ kunt maken, dan moet je verder niet zeuren over Corona of zo en al het nare en vervelende  dat hieruit voortkomt. Dan ben je gewoon een mazzelpik.

 

Zeuren doen we dan ook maar niet. We zijn nog altijd blij met ons hoekje onder de zon. Ook al ligt dat hoekje nu op een afgelegen eilandje, bijna aan het eind van de bewoonde wereld (vanuit Nederland gezien).