Gras

Heel geleidelijk & langzaam, maar zeker, krijgen stukken van onze finca de sfeer die we op termijn graag voor ons zelf en voor onze vakantiegasten willen bereiken. We zijn een beetje op zoek naar de landelijke sfeer, midden in het groen, die we ons van onze vroegere vakanties in Frankrijk herinneren. Grasland onder de fruitbomen. Groen en fris  in de winter en in het voorjaar. Bruin en naar hooi ruikend in de zomer en in het najaar. Met overal hoekjes en plekjes waar je ongestoord van de natuur kunt genieten en naar de stilte kunt luisteren. Je ruikt de dennennaalden of de sinaasappelbloesems, terwijl je een boek leest op je ipad. Je  kijkt naar de jagende valken of de rondkruipende hagedisjes, terwijl je in de zon een wijntje drinkt.  Anders dan in Frankrijk is er altijd de grote blauwe oceaan op de achtergrond aanwezig en weet je alles dat het Isla Bonita te bieden heeft onder handbereik. Een omgeving waarin je na een tijdje vergeet welke dag van de week het ook al weer is. Dat is de gedachte.

Ik moet een beetje handig & leep de stapels met bouwmaterialen buiten beeld houden, maar de foto’s hieronder geven een idee.

 

Op andere plekken moet het allemaal nog wat gaan groeien. Maar Ruud en ik vinden dat je nu al kunt zien hoe het zal gaan worden.

 

Op zondag waren we aan het werk op het terrein. Halverwege de middag, lunchtijd, hielden we uitgebreid pauze en speelden we samen dat we  op vakantie waren. We waren op een leuke plek terecht gekomen, vonden we.

 

Door het slepen met takken en snoeihout van vele jaren. Door het maaien van metershoog gras waar bijna niet door te komen was. Door het verwijderen van oude, zieke bomen en het planten van nieuwe bomen, bedoeld voor de toekomst. Door het verwijderen van enkele generaties oude en lekkende irrigatiesystemen en  het aanleggen van een nieuw bewateringssysteem. Door het sjouwen en sleuren aan stenen en rotsen. Door de zweetdruppels en de stijve spieren. De boomgaard voelt elke week een beetje meer als ’thuis’ voor ons. Het klinkt vast heel kneuterig, maar het proces van een vreemd, verwaarloosd terrein beetje bij beetje steeds meer naar je hand te  zetten, is prachtig om mee te maken. We worden er flink blij van, elke dag weer.

 

En zonsondergangen op La Palma zullen ons nooit gaan vervelen.