Schildpaddendans

Intussen doen we bouwvergunningstechnisch de ‘Danza de Tortuga’, of in goed Nederlands: De Schildpaddendans.

 

We wachten nu al 478 dagen op onze bouwvergunning. Dat is inmiddels bere-irritant. Zeker omdat we al enkele maanden weten dat de vergunningsaanvraag is goed gekeurd en zal worden toegekend.

Het probleem ligt bij het Consejo Insular de Aguas de La Palma, zoiets als wat we in in Nederland ‘Het Waterschap’ zouden noemen. Deze instantie heeft bij een eerste beoordeling van onze aanvraag bepaald dat zij een wettelijk instemmingsrecht heeft, voordat de vergunning door de gemeente Puntagorda kan worden verleend, en dat zij voorwaarden aan de toekenning mag koppelen.

Het Consejo had vervolgens bezwaar tegen de wijze waarop we in ons plan de afvoer van ons afvalwater hadden geregeld. Althans, tegen wat onze architect hier over had bedacht, want zelf hadden Ruud en ik hier niet zo’n mening over.

Op het internet heb ik  het organogram van het Consejo kunnen achterhalen. Dat ziet er zó uit:

 

Deze mijnheer, el présidente,  is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van zijn dienst. Op deze foto , geplaatst op een prominente plek op de website van zijn eigen organisatie, kan je goed zien dat hij altijd heel erg belangrijk en druk is.

 

En dít is mijn reconstructie van de route die onze vergunningsaanvraag binnen de burelen van het Consejo Insular de Aguas de La Palma heeft gevolgd. We wachten nu écht al 478 dagen op onze vergunning. Dat is lang. Ook op La Palma…

 

Maar. Er gloort licht aan het einde van de Wachtrij. Afgelopen maandag, toen was het dag 471nV  (na Vergunningsaanvraag), ontvingen wij per e-mail een officieel document, waarin staat dat het Consejo  Insular de Aguas de La Palma, bij de gratie Gods, en namens de koning van Spanje, voorwaardelijk heeft ingestemd met onze vergunningsaanvraag. De behandelend ambtenaar is echter wel helemaal los gegaan op de voorwaarden. Er zijn maar liefst  dertig (!) eisen geformuleerd waarmee wij moeten instemmen, voordat de vergunning kan worden afgegeven. Al die dertig eisen hebben betrekking op de aanleg van een klein rioleringsstelsel inclusief zuiveringsinstallatie, voor de drie huizen gezamenlijk. Er is helemaal uitgetekend waar alles moet komen te liggen, van welk merk en leverancier de installatie moet zijn (er zat nog nét geen offerte bij) en hoe wij het onderhoud van de installatie moeten regelen. Ook dienen wij elke drie maanden een gedetailleerd rapport aan te leveren over het functioneren van het systeem bij (uiteraard) het Consejo Insular de Aguas de La Palma. Daar moeten wij dan ook voor betalen. Ruud en ik denken dat Shell in Pernis de vergunning gemakkelijker heeft gekregen. Rondom onze boomgaard staan allemaal huizen in dezelfde zone van het bestemmingsplan, die níet aan al deze eisen hoeven te voldoen.  Omdat ze er al stonden, voordat er een nieuwe wet van kracht werd. We voelen ons net Calimero. ‘Zij zijn groot en ik is klein. Da’s niet eerlijk, oh nee!’

Van een Duitse buurman die al meer dan tien jaar op het eiland woont, hoorden we de opvatting dat het economisch beleid op de Canarische Eilanden veel weg heeft van dat van de voormalige Sovjet Unie. De Staat staat op een voetstuk en stuurt volgens hem alles top-down aan. Tot in de kleinste details en met veel gevoel voor prestige. Voor zover ik kan nagaan, heb ik nog niemand van de Canarische KGB op of rond onze finca kunnen ontdekken. Zoiets dient ook geheim te blijven natuurlijk. Maar van bureaucratie en planeconomie hebben ze hier behoorlijk wat kaas gegeten, zo is inmiddels onze ervaring. En in de locale Pravda’s, de spaanstalige internetkranten, staat inderdaad altijd alleen maar goed nieuws of lees je hoe hard de bestuurders van het eiland aan het werk zijn onder moeilijke omstandigheden en wie ze nu weer bezocht hebben om belangrijke gesprekken mee te voeren. Of je leest hoe alles beter gaat worden. In de toekomst. Dankzij de hardwerkende bestuurders. Alle kranten hier liggen aan een subsidie-infuus. Betaald door het Cabildo, de eilandregering.  Zo krijg je een eeuwige  goednieuwsshow, aldus een andere, spaanstalige, buurman die voor journalist gestudeerd heeft. Lijkt wel een beetje op Almelo, eigenlijk.

Hoe dan ook. Ruud en ik gaan natúúrlijk akkoord met de dertig voorwaarden van de Waterraad van La Palma. We moeten wel. Dat hebben we afgelopen woensdag, op dag 473nV, officieel kenbaar gemaakt, met handtekeningen, NIE-nummers en stempels en zo. Op enig moment, ergens binnenkort, zal El Señor Presidente, die van de foto hierboven, voor akkoord gaan tekenen, zo is de verwachting. DAN pas kan de gemeente Puntagorda eindelijk gaan beginnen met de voorbereidingen op het besluit om de licencia de obras, de bouwvergunning, af te geven. Juist op tijd voor de eerste regens op het eiland. Als het regent kan er niet worden gestart met de grondwerkzaamheden en loopt ons bouwplan verder vertraging op. Het zit ons niet helemaal mee op dit punt…

 

Het is maar goed dat Ruud en ik dit allemaal van te voren niet konden weten. Het zou zo maar kunnen zijn dat we ons avontuur dan niet hadden aangedurfd. En dat. Dát zou pas ECHT zonde zijn geweest!

Tot besluit volgt nog een nagekomen berichtje, of een UFO-allerlei-berichtje, zoals Ruud kleine berichtjes over niets altijd noemt. Ik vond onderstaande foto gisteren op het internet. Voor alle trekkies onder de lezers: De foto is niet getruct en biedt het overtuigende bewijs van een recent bezoek van James Kirk, of Jean Luc Picard, of  Benjamin Sisko of Katherine Janeway of Jonathan Archer and crew aan de sterrekundige observatoria boven de Caldeira de Taburiente.

 

Het zal wel weer iets met een tijdlus zijn geweest. Zo’n tijdlus, maar dan in standje ‘forward’. Zou dat niet een goed idee zijn voor de mensen van het Consejo Insular de Aguas de La Palma? Aaarghhh! ‘Resistence is futile’, als je de Borg tegen komt, zo heb ik geleerd via mijn helden uit de Deep Space.  Dus dansen we geduldig de Schildpaddendans. En we dansen de dans helemaal uit. Zonder te klagen.