Sinds afgelopen vrijdag zijn Ruud en ik weer avocado’s aan het inplanten. Het warme, droge weer dat altijd meekomt met een Calima liep vrijdag op zijn einde. De temperaturen zijn nu weer aangenaam zomers.
Het is echt heel veel werk om alle resterende vijftig planten op tijd in de grond te krijgen. Als we er dertien op een dag doen, er passen dertien planten in de auto, zijn we na afloop knap moe.
Beetje bij beetje begint het onderste zuidterras zich nu echter te vullen met kleine groene plantjes. Het is een bijzonder gevoel om op je eigen landje avocado-boertje te mogen spelen en langzaam maar zeker te zien hoe alles wat je bedenkt ook daadwerkelijk vorm krijgt.
Hier is het uiteindelijke allemaal om begonnen. De pakweg vijftien ‘oude’ avocadobomen dragen al volop vrucht. Het is eigenlijk voor het eerst dat we dat zien gebeuren. In het verleden kregen ze jarenlang echt veel te weinig water. Op een avocadoblog (ja, die bestaan), las ik dat een volwassen avocadoboom gemiddeld zo’n 500-600 vruchten per seizoen kan produceren. Zo goed doen onze bomen het bepaald niet. Als ik honderdvijftig avocado’s tel aan een boom, zijn het er veel.
In het eerste oogstjaar, dat is in 2022 of 2023 mogen we overigens gemiddeld tussen de tien en twintig avocado’s per aangeplante boom verwachten. Ons harde werken dient dus een doel voor de lange termijn.
De voorbije kalimaweek is niet bepaald een zegen geweest voor onze palmboom. De wereld is ook wreed. Nét als je wordt overgezet, als je op je kwetsbaarst bent als plant, komt de nachttemperatuur niet onder de 23 graden uit en daalt de luchtvochtigheid naar richting tien procent. Zie dan maar eens te overleven. Onze palm doet zijn best. Meer kunnen we niet vragen of verwachten.
De roedel is inmiddels goed thuis op de finca. Hieronder zie je een actiefoto van een gezamenlijke hagendissenjacht. Drie honden om een boom. Hagedis maakt geen kans. Samenwerking heet dat.
Gisteren zagen we ook voor de eerste keer de roedel in actie om ‘hun’ territorium te bewaken. Er liep een niets vermoedende mevrouw met hond ons terrein op. Dat doet ze waarschijnlijk al jarenlang, want onze finca is jarenlang een braakliggend verlaten gebiedje geweest, waar bijvoorbeeld ook gejaagd werd op konijnen. Nu kreeg mevrouw de schrik van haar leven. En haar hondje ook. Drie grote hard blaffende honden kwamen er van achter de sinaasappels op haar af stormen. Niet helemaal de bedoeling natuurlijk, maar Ruud en ik vonden het stiekum ook wel best zo. Mevrouw had inmiddels kunnen weten dat het terrein niet meer verlaten is. De roedel bleef keurig bij de achteringang van de boomgaard ‘de wacht houden’. Je snapt niet goed hoe die honden kunnen begrijpen tot waar ‘de grens loopt’. Maar ze weten het.
Op de foto hieronder zie je hoever we gisterenmiddag om één uur waren gekomen. Alle ‘Fuertes’ zijn geplant. Met de ‘Hass-bomen’ zijn we op de helft. ‘Fuertes’ en ‘Hass’ bevruchten elkaar. De beste avocado’s komen van de Hass. Maar op elke zesde of zevende Hass-avocadoboom moet er een Fuerte-avocadoboom worden ‘ingeroosterd’. Anders gaat het allemaal niet werken met die avocado’s. Zegt men.
Die calima kwam overigens wel op een heel vervelend moment. Niet alleen voor de palmboom, maar ook voor ons. Er moeten nu nog zo’n 25 bomen worden geplant en dat werk komt door het calima-uitstel nu helemaal op het bordje van Ruud terecht. Vanwege het NL-werk kan ik niet meer meehelpen. Als ik terug kom uit Nederland moeten de bomen echt in de grond staan, voordat de regendagen komen. Het leven van een avocadoboer gaat soms niet over rozen.