Labrador Oceano

Ik ga wat vertellen over Labrador Oceano. Nee, da’s geen mooie leuke hond, dit keer. We hebben het over graniet, een steensoort. We hebben het over granieten aanrechtbladen voor in keukens om nog wat preciezer te zijn.

Afgelopen vrijdag reden Ruud en ik in bijna anderhalf uur naar de andere kant van het eiland, naar het plaatsje Los Sauces. In die plaats is Isromar gevestigd. Isromar is een bedrijf dat doet in graniet. Wij willen graag granieten aanrechtbladen voor in de keukens van onze toekomstige huizen. We hadden via via begrepen dat de prijzen van zulke aanrechtbladen op La Palma best meevallen.

In ons dorp was het prachtig warm en zonnig weer, toen we vertrokken. Onze evenknieën aan de noord-oostkust moesten het doen met een koude wind, nevelslierten en een lookalike Nederlandse lucht boven de oceaan. Stond ik daar, in mijn korte broekje.

Ter plekke was het even zoeken en ruzie maken met google-maps op onze beide telefoons. Uiteindelijk bleek  google gewoon  gelijk te hebben en hadden we ons flink wat heen-en-weer-lopen kunnen besparen, als we wat beter kaart zouden lezen en zouden geloven wat de kaarten ons probeerden te vertellen.

We vonden de werkplaats en de winkel van de granietleverancier in een grote fabriekshal, waarvan wij toch zeker wisten dat dit een ‘bananenhal’ zou zijn. Niet dus.

 

We kwamen terecht in een grote werkplaats met een enorme voorraad van granieten platen uitgestald. We werden erg vriendelijk ontvangen. Kregen van een zichtbaar trotse ondernemer een kleine rondleiding door haar fabriekshal en langs alle ingewikkelde apparatuur, waarmee de granieten platen worden bewerkt. In een klein kantoortje, terug in de tijd naar de jaren zeventig voor mijn gevoel, werden we vervolgens uitgebreid geïnformeerd over alle ins en outs van het installeren en op maat maken van granieten aanrechtbladen. Het werd een erg leuk gesprek met alle drie de kantoormedewerkers. Petje af voor Ruud. Zijn Spaans wordt echt steeds beter, en dan merk je dat mensen heel veel willen vertellen en veel te vertellen hebben op een interessante manier. Nu ik nog, met dat Spaans. Nog steeds: ik versta de mensen hier wel redelijk, maar ik krijg de woorden gewoon mijn strot niet uit als ik iets terug wil zeggen. Op de één of andere manier blokkeer ik, omdat ik bang ben om stomme dingen te zeggen of knoeperds van taalfouten te maken. Daar moet ik nu echt iets aan gaan doen. Heel erg nodig. Maar we hadden het over graniet, vandaag.

 

 

Te midden van al het moois vonden we onze labrador. Labrador Ocean. Graniet met een patroon van zwart en bruin, hier en daar onderbroken door blauwe (ocean) kristallen. Die kristallen komen op de foto hieronder niet zo goed uit de verf. Wat er op de foto hieronder  een beetje bleek wit-blauwig uitziet, ziet er in het echt uit als kleine, heldere, bijna opaal-blauwe ‘spikkels’. Je krijgt een betere indruk als je het plaatje uitvergroot.

Die blauwe kristallen deden het hem. Ruud en ik waren meteen verkocht, toen we de platen zagen. We kunnen wederom een vinkje zetten op onze nog altijd enorme nog-te-doen-lijst.

 

De afgesproken bouwstop van twee weken op de finca is een bouwstop van drie weken geworden. Dat vinden Ruud en ik niet echt fijn, maar we moeten het er mee doen. Komende maandag komen de mannen van Óscar terug op de bouwplaats om het grote huis af te maken. Daar hebben ze dan nog acht weken de tijd voor. Die planning gaat heel krap worden, vrees ik, als ik zie wat er allemaal nog moet gebeuren. We gaan zien wat de plechtige beloftes van Óscar waard zijn en zullen het druk hebben om hem aan zijn belofte te houden.

Afgelopen maandag is Fernando, de timmerman, wel (eindelijk) begonnen aan het dakje boven het halletje. Normaal is dit werk voor één, hooguit anderhalve dag. Zaterdagmiddag zag alles er zo uit, terwijl hij er vijf dagen aan gewerkt heeft. Het dakje is nog steeds niet af. Eén van de beide verbindingspunten past niet en is door Fernando gekit om het passend te maken. Het resultaat ziet er op zich nog wel redelijk uit, maar het hoort niet zo en het moet ook niet nodig zijn om op zo’n manier een canarisch dak in elkaar te zetten.

 

Erger is dat het dakje een scheetje beef staat, als je het van de buitenkant bekijkt. Dat vraagt natuurlijk om een meting. De afwijking bedraagt drie centimeter op een meter, om precies te zijn. Nagemeten door een expert die spontaan kwam in gevlogen vanaf de Camino del Calvario. Waarschijnlijk is alles voor het zicht nog wel te herstellen als de uralita’s op het dak worden geplaatst. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling om een houten dak op deze manier opgeleverd te krijgen. Fernando ontkent overigens dat alles scheef staat. We lijden volgens hem aan gezichtsbedrog. En ook nog:  ‘als straks de dakgoot tussen de daken wordt geplaatst, zal alles goed komen.’ De waterpas liegt niet, wat ons betreft. En mijn ogen liegen ook niet, wat mij betreft.  We zijn zijn het oneens met de timmerman.

 

Maandag kan er door het getreuzel met het dak nog steeds niet voluit aan het huis worden gewerkt. De kwaliteit van het geleverde werk vinden we maar zeer matig. Er zit voor ons niets anders op dan een stevig gesprek aan te gaan  met de aannemer. Je weet nooit precies hoe zo’n gesprek gaat lopen, maar Ruud en ik willen van de timmerman af, dat is één ding dat zeker is. Op een respectvolle wijze, dat wel, Fernando heeft zeker ook zijn goede kanten. Onze grens is echter bereikt en overschreden. Óscar mag het oplossen. Daar hadden we hem voor ingehuurd. We vinden het al met al een best lastige situatie.

Gelukkig biedt de zonsondergang elke avond een beetje troost en afleiding, als je dat nodig hebt. Deze  is van vrijdagavond.

 

Toen we dachten dat alles ‘klaar’ was met dat ondergaan van de zon voor deze dag, werden we getrakteerd op onderstaande explosie van oranje en rood. We zullen waarschijnlijk nooit genoeg krijgen van dit dagelijks terugkerende moois, al zouden we hier nog dertig jaar blijven wonen.

 

In de boomgaard gaat alles zijn gangetje. De ene plaag gaat, de andere komt. Ruud weet inmiddels dat een boer altijd zorgen aan de kop heeft. Het lijkt erop dat de plaag van de Serpeetaatjes, die met zijn allen aan het hout van de  sinaasappelbomen knaagden, onder controle is. Begin vorige week dienden zich echter plotseling kleine rode avocado-spinnetjes aan op enkele van de nieuwe planten, die subiet hun blad lieten vallen.  Araña Cristalina, heten ze, die spinnetjes. Zou zomaar de naam van één van onze drie ‘prinsesjes’ kunnen zijn, dacht ik, toen ik deze naam voor het eerst hoorde. Het gaat om miniscule roodbruine spinnetjes. Met het blote oog kan je eigenlijk niet zien dat het spinnetjes zijn. Ruud heeft geprobeerd alles plat en weg te spuiten met jabón potasico. Hopen dat dit voldoende effect heeft.

 

Ondanks de spinnetjes staan de bomen er over het algemeen best goed bij. Met donkergroen blad staan ze te stralen in de hete zomerzon van de afgelopen dagen. Als je op een bloedhete middag een beetje rond dwaalt over de zeven terrassen van onze boomgaard en de landweggetjes die er omheen liggen, voelt dat fantastisch. Het is echt een mooie plek om straks te wonen. Het is echt een mooie plek om vakantie te vieren ooit. Voorlopig zijn we echter nog aan het bouwen, met alle zorgen en beslommeringen die daarbij horen.

 

De komende week staat voor ons in het teken van lang verwachte visite uit Nederland. Het weer op La Palma is er alvast helemaal klaar voor. De amaretto is al gekocht 🙂