Na al het geploeter van Ruud in de voorbije maanden, was het de afgelopen weken vrij rustig met werkzaamheden in de boomgaard. Alle aandacht van Ruud ging uit naar de bouw van het grote huis, waarmee hij best druk is als er bouwvakkers zijn. Daarnaast hielp Ruud flink mee bij het werk in ons administratiekantoor. Er is nog genoeg te doen in de boomgaard, maar het grote puin ruimen is gelukkig voorbij nu, en we vonden het voor onze ‘mentale gezondheid’ nodig om te stoppen met groenwerk in de weekenden. We merkten dat we ongemerkt alleen nog maar aan het werk waren, zeven dagen per week, en het is natuurlijk niet goed als je zoiets te lang volhoudt. Daarbij komt dat we nog wel een tijdje dóór moeten, voordat alles er staat en alles loopt zoals het lopen moet. Dat gaat allemaal nog minstens een maand of acht duren, denken we… We temporiseren dus in de boomgaard.
In mei is Ruud erg druk geweest met het snoeien en wegzagen van (delen van) dennenbomen bij de toekomstige gasteningang van de finca. Ik liet het al eerder zien in dit blog. Het resultaat van al het werk vinden we nog steeds geweldig. Je kunt nu vanaf ons terrein ‘door het bos heen’ kijken naar de zee en naar de heuvel van het Cruz de Matos, waar je eerder tegen een groenbruine muur van dennennaalden aankeek. Andersom zie je vanaf de zandpaden rondom nu pas goed hoe mooi de finca eigenlijk is en hoe prachtig onze zeven terrassen liggen in een klein beschut dalletje.
Door al het gehak en gezaag heeft het laagst gelegen noordelijke terras, waar later dit jaar het tweede kleine huisje moet gaan verrijzen, een direct uitzicht op de zee gekregen. Dat oceaanzicht kan nog wel wat beter, maar die laatste verbetering moeten we beetje bij beetje, stapje voor stapje en met beleid voor elkaar zien te krijgen. De tweede boom van links op de onderste foto van het fotoblok hierboven, de boom met de dubbele kruin, moet wat ons betreft nog sneuvelen, ergens in de loop van de zomer. Maar die boom is vrij groot en staat een ietsiepietsie niet op ons landje, maar op een stuk land dat het eigendom is van meerdere personen die in Venezuela wonen en die voor ons niet bereikbaar zijn. Dat maakt het allemaal wat lastig.
Het uitzicht op de oceaan, zoals het nu is, vinden wij echter al heel acceptabel. Zeker als we bedenken hoe het eerst was en als we bedenken dat we voor de gasten van het tweede huisje nog een mooie ‘uitzicht-plek’ op één van de hoger gelegen terrassen boven het huisje in de planning hebben staan.
In mei en in juni plukten we onze vruchten, volgens het ritme van het jaar. Eerst de vroege sinaasappels. Daarna de avocado’s erbij. Op het einde van mei en begin juni ook de durasno’s en de perziken. Het ritme van de rijpende vruchten beginnen we langzaam te herkennen, nu ons eerste jaar hier op La Palma ruimschoots verstreken is, en alles voor de tweede keer aan ons voorbij komt. Binnenkort zijn de abrikozen aan de beurt. De abrikozenopbrengst valt dit jaar echter wat tegen.
Het plukken-op-het-juiste-moment ging overigens nog niet zo heel erg goed met de perziken van de foto’s hierboven. Die zagen er prachtig rijp uit, vonden Ruud en ik. Pas nadat we de boom half leeg geplukt hadden, bedachten we dat het misschien handig zou zijn om ook eens te proeven of de vruchten al rijp waren. Dat waren ze nog niet. En aangezien perziken niet verder rijpen, nadat ze geplukt zijn, konden we drie halfvolle samuro’s met zure vruchten weg gooien. Doodzonde! Gaan we volgend jaar anders doen.
We hadden het overigens kunnen weten, dat van de zure vruchten, want De Fruitspecialist bij ons thuis haalde haar neus op voor de perziken die tijdens het plukken op de grond terecht kwamen. Voortaan eerst beter naar ons bruine hondje kijken, voordat we iets van een boom afhalen.
In de eerste week van juni vonden we Ito uit Puntagorda die voor een schappelijke prijs onze twee enorme stapels met snoei- en rooi-afval wilde afvoeren (dank je wel voor de tip, Marja!). Daar was vooral Ruud erg blij mee, want die stapels lagen in zijn hoofd wel heel erg in de weg. Het spul verbranden, wat hier in het dorp de normale gang van zaken is, durfden we niet aan, met alle droge dennen in de buurt. Wachten tot het moment dat de mannen van Óscar alles zouden gaan afvoeren lukte ons niet. Ito bracht uitkomst.
Half mei bewerkte Kakkien de sinaasappelbomen voor ons met twee soorten gif. Door Corona heeft Ruud nog niet de verplichte ‘gifspuitcursus’ voor boeren kunnen volgen. We beschikken om die reden nog niet over een vergunning om zelf landbouwgif te kunnen kopen en moesten daarom de hulp van Kakkien inschakelen die zo’n vergunning wél heeft. We gebruikten Movento en Gazelle Plus SG (secunda generación – generación 1 is inmiddels verboden..) om de dreigende serpeta-plaag te bestrijden. Tussendoor spoot Ruud de bomen nog een keer helemaal schoon met jabón potásico (kaliumzeep) onder hoge druk. Dat is alles bij elkaar een hele hoop ‘behandeling’ tegelijk, maar het lijkt erop dat het op deze manier gelukt is om het Verschrikkelijke Beestje in bedwang te krijgen. Ons eigen Outbreak Management Team, dat is die jongen met het rode haar van op de foto’s, kan tevreden zijn. Een flinke opluchting, natuurlijk, want de enige resterende behandeling zou het volledig terugsnoeien naar de stam van alle sinaasappelbomen zijn geweest, en twee jaar lang een sinaasappelboomgaard zonder sinaasappels. We denken maar niet aan een eventuele terugkeer van de Serpeta in een Tweede Golf.
We merken overigens dat de bomen die we dit voorjaar hebben terug gesnoeid, weer heel snel herstellen. Sneller dan in de tijd dat Antonio de bomen liet snoeien. De hoeveelheid water die voor de bomen beschikbaar is, maakt waarschijnlijk het verschil. De gesnoeide sinaasappelbomen op de noordelijke terrassen zien er nu al weer zó uit:
Nu de behandeling met gif vier weken achter ons ligt, is er hier en daar nog wel wat kleine schade zichtbaar in de vorm van lokale plukjes met kale takjes. Volgens mensen die het weten kunnen (Marc, onze Zwitserse bovenbovenbovenbuurman die al maanden niet naar La Palma heeft kunnen komen om zijn eigen boomgaard te bekijken) moet dergelijke schade echter worden gezien als het laatste merkbare effect van de laatste serpeta-generatie, die vergiftigd is en voorbij is. De kale takken lijken zich inderdaad niet opnieuw uit te breiden. We hopen er maar het beste van. Op naar de volgende plaag..
Doordat we met gif spoten, konden we vier weken lang geen sinaasappels plukken en dus ook niet verkopen. Dat was jammer. Veel van de vruchten vielen van de boom en moesten we afvoeren. Sinds afgelopen weekend mogen we weer plukken en uitpersen. En echt: onze sinaasappelsap is de allerlekkerste!
Alle bomen, sinaasappels, avocado’s en de rest, krijgen maandelijks bladmest van Ruud. Het gelige blad maakte plaats voor groen blad. We leren langzaam maar zeker te lezen wanneer de bomen water moeten krijgen en wanneer we even moeten stoppen met water geven. Bij avocado’s gaat het blad in de lengte krullen als de wortels te nat staan, zo hebben we geleerd, en als we dat zien gebeuren gaat ‘de watercomputer’ één of twee nachten uit. In principe krijgen de bomen elke nacht een vaste hoeveelheid water. Dat is tegen alle gewoonteregels van de Palmero’s die we kennen , maar we kennen in het dorp een eigenwijze Hollander met prachtige avocadobomen in zijn boomgaard, die het ook zo doet. Goed voorbeeld doet volgen en het lijkt te werken. Alles staat er fris en groen bij.
De avocado’s die we vorig najaar plantten, laten rond deze tijd zien wat ze waard zijn. Veel van de aanplant staat er sterk en gezond bij. De grootste avocado’s zijn al zover gegroeid dat ze tot aan ‘borsthoogte’ reiken.
Maar voor ongeveer 15% van de plantjes geldt dat ze er zó bijstaan. Ze hebben het niet gered. Deze planten moeten we gaan vervangen. Dat kan pas in het najaar, want momenteel is er nergens een plant te krijgen.
Vooral onder de avocado’s die we op het bovenste zuidterras, pal naast het grote huis, hebben geplant, is het percentage uitvallers hoog. Na veel wikken en wegen (is de bodem hier wel geschikt voor avocado’s?) hebben Ruud en ik bedacht dat we het in het najaar toch nog een keer gaan proberen met vervangers. We willen die vervangende avocado-planten dan gaan kopen bij de Colmegran, een ‘boerenbond-winkel’ hier op het dorp. De planten die we vorig jaar op dit adres hebben gekocht blijken het sterkste van allemaal te zijn, hoewel ze er bij de aankoop destijds het meest kwetsbaar uitzagen. Eerste indrukken zetten je soms helemaal op het verkeerde been, zo blijkt maar weer.
Dat bovenste terras aan de zuidkant is wel een beetje ons ‘zorgen-terras’. Vorig najaar hebben we hier een groot aantal bomen gerooid, maar ook een aantal bomen laten staan. Dat hadden we achteraf niet moeten doen. Doordat die bomen bleven staan kon het terras niet goed worden omgeploegd en geëgaliseerd. Dat merken we nu; het blijft een beetje een rommeltje hier. Als straks de eerste twee huizen zijn opgeleverd, gaan we er maar weer mee aan de slag.. Tot mijn grote verbazing hoorde ik Ruud onlangs zeggen dat hij het grindpad van Antonio weer in ere zou willen herstellen, terwijl we juist zoveel tijd en moeite hadden gestoken om het grind en de keien weg te krijgen uit het zand. Niets is veranderlijker dan een mens met voortschrijdend inzicht, die zijn mening durft te herzien.
In mei en in juni hebben zijn we weer wat verder gekomen met het vraagstuk hoe we de hellingen tussen onze terrassen in de toekomst mooier kunnen maken en welke soorten struiken we hiervoor willen gebruiken. De planten op onze proefhelling doen het vooralsnog prima. Die helling gaan we daarom op andere plekken herhalen. De eerste stekken staan al weer klaar op de stoep van het Boeddhahuis.
De hellingen moeten wat ons betreft begroeid raken met inheemse, droogte minnende planten. Naast de aloës en de vetplanten die we al bedacht hadden, denken we nu ook aan grotere, bloeiende struiken. Blauwe en Witte ‘laagland’ Tajinastes. Vijgenboompjes, die in de directe omgeving van de boomgaard overal in het wild groeien. En hier een daar een niet zo inheemse, maar wel droogte minnende Paarse Bougainvillea, die we over de hoge rotshellingen willen laten woekeren. Alles moet natuurlijk wel in Het Grote Favoriete Kleurenschema van ondergetekende passen. Gele, oranje en knalrode planten komen er straks niet in op onze finca, als het aan mij ligt.
We stekken ons suf op het moment. Maar we zullen toch ook wel het één en ander aan struiken moeten gaan kopen om nog vóór 2030 iets van resultaten te kunnen zien. Het terrein is zo gigantisch groot als je denkt in termen van beplanting…
We zijn dus aan het stekken. Met wisselend succes, maar dat hoort zo bij stekken, geloof ik. Onze drakenboom krijgt straks in elk geval gezelschap van tien broertjes en zusjes. We zullen naast heel veel bij elkaar gesprokkelde aloë ook minstens een stuk of acht zelf gekweekte paarse bougainvillea’s kunnen planten en zelfs een enkele stek van een olijfboom, als alles goed gaat. Het stekken van vijgenbomen lukt vooralsnog niet zo heel erg goed. Terwijl iedereen op het internet mij vertelt dat juist vijgenbomen zo gemakkelijk zijn om op te kweken.
Ook buiten onze finca helpt men hier en daar met het verfraaien van ons uitzicht. In het verlengde van de Camino de Pinto, in de richting van de oceaan, stond tot voor kort een oude, vervallen bananenplantage met gescheurde plastic zeilen die rafelden en klapperden in de wind. Iemand heeft de braak liggende plantage kennelijk gekocht, want de bananenrestanten zijn weg en er ligt nu een pracht van een omgeploegde akker te stralen in de zomerzon. Men gaat er druiven verbouwen. Met mooie stenen muurtjes er omheen. Op de foto hieronder te zien in de verte, links van de heuvel, rechtsvoor de helikopterhaven van de brandweer.
Iedere avond, als we met ons vijf onze zonsondergang-ronde doen tussen de fruitbomen, vergeten we de zorgen van de dag en zijn we blij met het landschap waar we doorheen mogen lopen.
We kunnen niet wachten tot dat we er ook echt mogen wónen. Nog twee maanden te gaan, vertelde Óscar ons gisteren nog maar eens. Dan is het zover.