Dakpannen leggen is een tijdrovende klus, kennelijk. Na het zeer voortvarende tempo waarin de bouw van onze huizen begon, is de snelheid van het bouwproces er toch wel een klein beetje uit gegaan in de ‘dakpannenfase’. We zijn nu twee weken verder sinds het vorige blog over het dak en de pannen zijn nog altijd niet allemaal gelegd. Wel bijna, overigens. Alleen de sierranden op het dak ontbreken nu nog.
Het grote huis ziet er inmiddels al wel uit als een ‘echt huis’. Dat is een mooi gevoel. Óscar houdt vol dat de planning blijft staan en dat het grote huis begin augustus opgeleverd zal worden. Volgende week wordt de afwerking van het dak afgerond en zullen de binnenmuren worden afgemetseld, zo is het plan. Ook de waterleidingen zullen dan worden aangelegd. Als God en Fernando het willen, kunnen Ruud en ik in de loop van volgende week starten met het lakken van het hout voor het dakje dat over het halletje moet komen. Direct daar achteraan volgt volgens Óscar dan ook het hout voor het dak van het eerste kleine huis. Á ver, zeggen ze hier. We wachten het rustig af.
Hieronder zie je uitgebreid overleg in beeld over hoe de waterafvoer van de drie verschillende daken van het grote huis vorm moet krijgen. Dat is een lastig op te lossen probleem, maar de heren zijn er uitgekomen, gisteren.
Gisterenmiddag zag de ‘dakpannensituatie’ van het grote huis er als volgt uit. Ruud en ik zijn er best blij mee.
Deze week werden we ook blij op een ander front. Na een hoop heen en weer gepraat is er min of meer duidelijkheid over wie er schuld heeft aan het feit dat de omvang van ons terrein niet goed is geregistreerd in de ‘Escritura’, een soort van kadaster. En vooral ook wie de notaris gaat betalen om ervoor te zorgen dat deze omissie verholpen wordt. De vorige eigenaar van ons terrein vindt dat de notaris zelf een steek heeft laten vallen, en anders wel ‘zijn’ verkoopmakelaar. Hij weigert de kosten van de herinschrijving te dragen, hoewel het koopcontract stelt dat de verkoper voor deze kosten aansprakelijk is. De verkoopmakelaar vindt op zijn beurt dat de vorige eigenaar blaam treft. De notaris in Los Llanos is van mening dat iedereen fouten heeft gemaakt, behalve hij zelf. Wij denken er het onze van, maar stellen ons op als consumenten die gewaarschuwd hadden moeten worden door de aanwezige professionals dat de stukken ten tijde van de aankoop nog niet op orde waren. Dat laatste is niet gebeurd, en daar is iedereen het weer over eens. Uiteindelijk hebben de beide makelaars (onze aankoopmakelaar en de verkopend makelaar) besloten het overgrote deel van de kosten van de herinschrijving te voldoen. Wij passen een klein deel bij. De verkopend makelaar gaat het geld juridisch verhalen op de verkoper is ons verteld. Wij zijn tevreden met deze oplossing. We zijn tevreden met de rol die onze eigen makelaar speelde bij de oplossing van het probleem. We waren uiteraard veel minder tevreden over het feit dat alle professionele aanwezigen destijds tijdens het passeren van de verkoopakte niet hebben opgemerkt dat de stukken nog niet volledig correct waren afgehandeld. Hun financiële compensatie vinden we dan ook meer dan terecht. Het tweede goede nieuws is dat de Caixabank kennelijk afziet van een volledige herbeoordeling van onze hypotheekaanvraag, als we maar opschieten met die aanvraag. Het klonk een beetje als: ‘Willen jullie nou alsjeblieft eens dat geld bij ons komen lenen?’ Nou, dat komt goed nu. Nog drie maanden wachten, tot dat de wijziging van de Escritura door de bevoegde instanties is verwerkt en dan komen we bij het filiaal in Tazacorte onze hand ophouden en zal de langstlopende hypotheekaanvraag allertijden kunnen worden afgerond. We zijn al sinds zomer 2017 met die aanvraag bezig. Op La Palma komt alles uiteindelijk meestal wel goed. Grotendeels. Als je maar geduld hebt en op voorwaarde dat je in omstandigheden verkeert waarin je geduld kunt hebben.
Terwijl de mannen van Óscar dakpannen sjouwden en stapelden, ging Ruud de afgelopen week verder met zijn snoei-de-dennenbomen-klus. Hij heeft wel een meesterwerkje afgeleverd. De ingang voor de gasten ziet er nu uit als op een plaatje. En. Het tweede kleine vakantiehuis, dat veel lager op het terrein komt te liggen, heeft zelfs een begin van direct oceaanzicht gekregen door de acties van Ruud (middelste foto hieronder). We zijn overigens nog niet helemaal klaar met dat uitzicht over de zee. Poco a poco veranderen we het landschap rondom onze boomgaard. Gelukkig vinden onze directe buren ook dat het resultaat van ons werk-in-stilte een flinke verbetering is.
Zelf ben ik op mijn vrije vrijdag-na-hemelvaartsdag uitgebreid in de weer geweest met het maken van stekken. Nieuwe experimenten, die ik aandurf omdat het erop lijkt dat ik ‘de manier’ van stekken maken gevonden heb. Afwachten nu. Inmiddels staan er bij elkaar zo’n 75 stekken van aloës, drakenbomen, olijfbomen, vijgestruiken en bougainvilles wortel te schieten of blaadjes te verzamelen in een beschutte omgeving of te harden in de buitenlucht op de veranda van het Boeddhahuis. De eerdere stekken die ik heb ingeplant op de probeerhelling in de boomgaard slaan vrijwel allemaal goed aan en beginnen te groeien. Nu het slagingspercentage van al het gestek langzaam stijgt van 0,5% naar zeg 60%, begin ik er weer schik in te krijgen.
Met mondmaskertjes op brachten Ruud en ik afgelopen donderdag een bezoek aan het grootste tuincentrum hier op het eiland. We zagen daar een prima aanbod van bloeiende planten, struiken en fruitbomen voor een redelijke prijs. Dus ook van daaruit zullen we over een paar maanden het nodige bij elkaar gaan sprokkelen. Dat tuincentrum ligt wel op meer dan een uur rijden van ons huis. Alleen daarom al zullen we qua ‘groenvoorziening’ moeten proberen om grotendeels zelfvoorzienend te zijn. Ik ben van plan een soort van kas of een aantal kweekbakken te gaan maken op de finca. Dat wordt mijn project en daar mag Ruud zich niet mee bemoeien, ook al is hij veel handiger dan ik en heb ik twee linker handen als het op klussen aankomt. Ruud mag adviseren. Ik ga het doen. Is het plan.