We hebben weer een klein mijlpaaltje binnen het Grote Plan bereikt vandaag. Via deze leverancier op Tenerife…
…vervoerd naar twee eilandjes verderop met een autootje als hieronder,…
…via deze ferry,…
…en dan nog weer een stukje over de weg, vanuit de haven van Santa Cruz eerst naar het centrale magazijn in Breña, en vervolgens een dag later helemaal naar Puntagorda, aan de andere kant van het eiland,…
…kwamen deze dozen aan in het Boeddhahuis. O ja, geheel volgens Canarische zeden en gebruiken werden we tien minuten van te voren gebeld dat men er aan kwam. En of we er dan voor konden zorgen dat er iemand thuis zou zijn. Men vertrekt gewoon op de gok en ziet wel of het schip strandt. Er strandde geen schip vandaag. Het grote hek van ons huurhuis stond gewoon open om alles binnen te laten, toen men aan kwam rijden, en we stonden klaar om alles in ontvangst te nemen. Knarsentandend, want we hadden alle2 eigenlijk iets anders om handen. Op La Palma doen leveranciers altijd alsof klanten niet hoeven te werken om al die spullen te kunnen kopen.
Maar we zijn blij dat al het bestelde zo snel gearriveerd is. En dat het allemáál gearriveerd is. De apparatuur voor twee keukens en het badkamermeubel voor twee badkamers. Ikea-aanbiedingen kunnen we niet meer laten lopen, nu de verwachte datum van de oplevering van het eerste huis naderbij kruipt. Dat dat zo is, dat we hier staan in de uitvoering van ons Grote La Palma Plan, dat voelt best goed.
Een tijdje geleden alweer, kochten we ook al met een flink kortingspercentage, bij het zelfde blauwgele bedrijf, waarvan het restaurant van het filiaal te Hengelo, Overijssel, overheerlijke gehaktballetjes serveert die momenteel erg gemist worden door de schrijver van dit blog, kochten we al drie boxsprings voor in de drie huizen. Die bedden konden we destijds zelf nog wel ophalen op het afhaalpunt aan de andere kant van het eiland. Paste net in onze caddy. Met de bestelling van vandaag, ging dat afhalen echt niet meer en was er bezorging nodig.
Inmiddels weten we wat stapelen is. We hebben nu een Ikea-zaal in het Boeddhahuis.
Eén kamertje verderop, in de Kuiperzaal, staan nog steeds onze dozen. We zijn al bijna vergeten welke spullen we mee brachten uit Nederland. Gelukkig hebben we er een lijstje van gemaakt. Ik ben er nog steeds trots op dat we echt nooit iets kwijt zijn geweest van de spullen die we destijds hebben ingepakt, dankzij dat lijstje.
En dan hebben we de container van Óscar nog, die volgepakt met teak houten meubels, en inmiddels ook tien binnendeuren, op het terrein van de finca staat geparkeerd.
Het wordt langzamerhand echt de hoogste tijd dat we alles kunnen gaan uitpakken, vinden we. Ik word af en toe flink ongeduldig. Ruud vindt dat ik dan maar een aftelklok op het blog moet plaatsen, om geduld te oefenen en voortgang in het wachten te zien. Maar zo’n aftelklok durf ik toch niet aan. Zo’n klok vind ik de goden verzoeken. Alle vertrouwen in Óscar hoor, maar zeker zijn van een datum… nee dat durf ik niet. We verzamelen en stapelen dus maar gewoon verder in blijde verwachting en afwachting van wat komen gaat. En we leven nog lang en gelukkig, in ons Boeddhahuis.
Dan was er vandaag nog een moeilijk momentje bij het stapelen van de dakpannen op onze finca. Vandaag mocht Tomás van Jorge de dubbele dakpannenrand aan de oostgevel van de aanbouw van het grote huis neerleggen. Zelf ging hij aan de slag met het verder omhoog metselen van de binnenmuren.
Maar dat dakpannen stapelen ging niet helemaal goed. Aan het einde van de middag werd de dakpannenrij door Jorge gewogen, gewogen en te licht bevonden. De dakpannen lagen volgens hem niet goed in het verlengde van de uralita’s. Verkeerd uitgemeten. Verkeerd gestapeld. Te licht bevonden. Tomás kreeg de opdracht om de rij dakpannen weer te verwijderen. Even was de sfeer om te snijden. Jorge gaat het morgen zelf opnieuw doen. Een gevoelig momentje. Ruud was zo gemeen om het gevoelige momentje op de gevoelige plaat vast te leggen. Ook dit hoort erbij, als er gewerkt wordt.
Het leven van een metselaar gaat niet altijd over rozen. Ruud had een beetje met Tomás te doen. Maar Jorge heeft altijd gelijk. En daar huren we hem ook voor in, tenslotte.