Jaaaaa! Licenciaaaaaaaaaaa!

Hij is binnen! Op dag 550 na Vergunningaanvraag is-ie er dan eindelijk! Onze Licencia de Obras, de bouwvergunning! We mogen nu echt gaan bouwen!

 

De vergunning werd heel modern digitaal bij ons aangeleverd via de e-overheidsomgeving van de Gobierno de Canarias. Om toegang te krijgen tot je post van overheidswege in dit systeem heb je een digitaal identificatie-certificaat nodig, dat je moet installeren op je laptop. De vergunning kon ons niet op papier beschikbaar worden gesteld. Daar is dit moderne eiland immers veel te modern voor. Gevolg voor ons: een ochtend vol flinke stress om toegang te krijgen tot onze eigen digitale brievenbus. We ontdekten dat we gelukkig ooit al eens zo’n certificaat hadden aangevraagd om belastingaangiftes te kunnen doen. Toen we dat eenmaal wisten, was installeren niet heel erg ingewikkeld meer. We hadden echter een klein stressvol uurtje nodig voordat we dit alles begrepen. Het dagelijkse leven in een ver buitenland valt soms niet mee.

Maar hij is er dan! We hebben hem! Eindelijk! Ruud en ik zijn superblij!

We spraken vanmiddag  met Oscar, onze aannemer. Op 3 januari zullen we het contract met hem ondertekenen, waar we nu wel zo’n beetje uit zijn. Op 13 januari beginnen de mannen van Oscar met de werkzaamheden.

Als Oscar zich aan zijn eigen planning houdt, wordt het grote huis in augustus 2020 als eerste opgeleverd. Dan kunnen we eindelijk afscheid nemen van onze Boeddhahuis.  Het eerste vakantiehuisje zal in de loop van oktober volgens plan klaar zijn. Het tweede vakantiehuis zal in de loop van december klaar zijn. Kunnen we in februari 2021 beginnen met de verhuur. Alles onder voorbehoud, natuurlijk. We wonen op La Palma.

Je moet geduld hebben op dit eiland. Ruud en ik weten inmiddels dat we geduldig kunnen zijn. We doen een klein overzicht.

Op 24 juni 2015 maakten Ruud en ik een wandeling bij de sterrenwacht van Lattrop in Twente en polste Ruud mij heel voorzichtig hoe ik het zou vinden om de boel de boel te laten en naar La Palma te vertrekken. Dat hadden we in vijf minuten met elkaar geregeld. We hadden een idee en begonnen diezelfde avond nog met het maken van een Plan..  We zouden een kleine sterrenwacht met planetarium en enkele vakantiehuisjes beginnen in Puntagorda.

 

In november 2016 vonden we via het internet een kavel in Puntagorda, dat paste in ons plan.  Het sterrenwachtidee hadden we inmiddels laten vallen, aangezien er boven op de berg bij Puntagorda een megaproject van staatswege rond hetzelfde thema werd aangekondigd. Tegen een budget van 22 miljoen konden we niet op..   We zouden het bestaande schuurtje op het gevonden kavel gaan verbouwen tot een ‘villa’ en daarnaast nog drie kleine vakantiehuisjes gaan bouwen. Inmiddels houden we het voorlopig bij twee kleine huisjes. We hebben de avocado’s als inkomstenbron ontdekt.. En de grenzen aan de koopkracht van ons budget.

 

In januari 2017 bezochten we het terrein met een makelaar. In maart en mei deden we dat nog eens, maar nu zonder makelaar. In mei besloten we dat we een serieuze poging zouden gaan doen om het terrein te kopen. De vraagprijs lag flink boven ons budget.. We deden direct een eindbod.

Daarna begon de eerste episode van het Lange Wachten.

 

In juni 2017 bezochten we het Spaanse consulaat in Amsterdam om de beruchte NIEnummers aan te vragen en op te halen.

 

In juli 2017 bezochten we Barcelona om daar ten overstaan van een Spaanse notaris onze SL op te richten. Nodig voor onze plannen.

 

In augustus 2017  kwamen we tot een  formeel akkoord met de verkopende partij. We ontvingen via onze makelaar een voorlopig koopcontract per post, in Nederland…

 

…op de dag dat we van de dierenarts in Almelo hoorden dat onze Beike slechts nog een paar weken te leven zou hebben…  Tumoren in de lymfeklieren. Overal. De enveloppe hebben we pas twee dagen later open gemaakt. We missen onze Liefste-Hond-Allertijden nog steeds (sorry Auke). In het grote Plan zou Beike nog vele jaren blij & tevreden kwispelend met haar staart uren lang liggen te loeren in de ochtendzon naar de merel en de muis en op dit eiland ook naar de hagedis in onze boomgaard. Zonder daar verder iets mee te doen of te moeten. Alleen maar kijken. Het heeft allemaal niet zo mogen zijn.

 

Op 16 november 2017 werd de koop gesloten. Sinds die datum zijn we sinaasappelboeren met een plan, wachtend op uitvoering. Inmiddels avocadoboeren. In opleiding. Maar nog steeds wachtend. Tot aan vandaag.

 

In december 2017 dachten we dat dít onze laatste sneeuwschuifwinter zou zijn. Mmmm. Jammer. Er zou er nóg zo één volgen..

 

We maakten onderstaand plan dat we per correo electronico bespraken met onze architect.

 

Die ons vervolgens met zijn tegenvoorstel verraste. Model ‘Atlantikwall’, volgens Ruud. Er volgde een stevig gesprek, terwijl bij Ruud en mij het besef groeide dat we vanaf nu toch echt elke zesde week een week naar La Palma zouden moeten afreizen, als we voortgang wilden boeken. Dat was niet echt een straf, overigens.

 

In het voorjaar van 2018 begon de tweede episode van het Lange Wachten. Wachten op de architect dit keer. Het duurde lang voordat ons plan op zijn papier stond en was uitgewerkt in een boekwerk van 140 pagina’s, het Proyecto Basico.

 

Intussen woonden we sinds september met twee nieuwe pups in huis. Het opvoeden van broer en zus ging niet helemáál van zelf. Münstermonsters. Gremlins. Dolfje Weerwolfje. Djengis. Die bijnamen verzonnen we niet voor niets. Maar zo rond eind januari kregen we door dat het toch allemaal gelukt was met dat opvoeden. Vanaf dat tijdstip was er min of meer sprake van een roedel van vijf.. Klaar voor vertrek naar het Lente-eiland!

 

Pas in juni 2018 was onze architect helemaal klaar met het Proyecto Basico. Ruud en ik brachten het boekwerk naar het Gemeentehuis. Daar kregen we van de burgemeester persoonlijk te horen dat de beoordeling van de aanvraag maximaal twee maanden in beslag zou nemen. Hij hield woord, maar vertelde er alleen niet bij, dat de aanvraag daarna nog zou moeten worden doorgestuurd ter goedkeuring naar de eilandregering..  Of. We begrepen hem verkeerd. Wie zal het zeggen?

 

In augustus 2018 verkochten we ons huis in Almelo. Een zenuwslopende periode voor ons dat verkopen van het huis. Slechts vijf bezichtigingen in zes maanden tijd… Maar nummer vijf was raak, gelukkig.

 

In oktober 2018 kreeg onze finca een officieel adres. Camino de Pinto 14d.

 

In de laatste dagen van december 2018 ontruimden we ons huis in Almelo. Op 3 januari 2019 kwam de verhuistruck voor rijden. Twaalf jaren werden ineens voltooid verleden tijd.

 

We woonden ruim zes weken op een vakantiepark in het nabij gelegen Wierden.

 

Om op 12 februari 2019 te vertrekken naar ons gedroomde eiland.

 

Drie dagen later volgden onze honden, met het vrachtvliegtuig, via Tenerife.

 

Met vijf zagen we een dag later deze eerste prachtige zonsondergang. Deze plek ligt vlakbij onze boomgaard. Elke keer als ik er langs loop denk ik nog aan het mooie moment van die eerste echte avond  met z’n allen op La Palma.

 

Daarna begon de derde, laatste en langste episode van het Lange Wachten. Ruud en ik leerden het eilandleven kennen. We wandelden. Regelden een auto. Leerden fruit te plukken en te verkopen. Vonden een aannemer. Leerden nieuwe mensen kennen. Vierden (echtwaar) carnaval. Ontvingen onze meubels in een zeecontainer. Maaiden het gras. Vlogen af en toe heen en weer naar en van Nederland. Leerden op het goede moment ‘vale’ te zeggen. Slaagden erin om het werk voor onze klanten in Nederland vanaf het eiland in goede banen te blijven leiden. Genoten van het landschap en de zon. Hadden het erg naar ons zin op het eiland (en nog steeds).

 

We werden helemaal overweldigd door alle nieuwe indrukken die we opdeden. Dat er niet heel veel gebeurde met de licencia boeide ons eigenlijk niet echt. Aanvankelijk.

Maar eind juli, begin augustus begon het toch te kriebelen en begon ons geduld op te raken. Wat was er aan de hand dat het allemaal zo lang duurde, die aanvraag? Niemand die het ons aanvankelijk kon vertellen. Het zou toch wel doorgaan, allemaal?

 

In september werd duidelijk dat we niet te maken hadden met een mogelijke afkeuring, maar dat we aan het wachten waren op het trage afronden van ambtelijke procedures. Er was bezwaar gemaakt tegen onze aanvraag. Dat bezwaar had geleid tot het uitvoeren van een uitgebreid Milieu Effect Onderzoek. Alleen, niemand die dat ons vertelde. Het nieuws was tegelijk een grote opluchting, maar ook een bron van ergenis. Ons geduld was op. We besloten ons plan om te gooien en alvast te beginnen met het verbouwen van de finca, nog voordat de grondwerkzaamheden van de bouw waren afgerond, uhmm…. begonnen.

 

Het voelde goed om eindelijk iets concreets voor elkaar te krijgen op de finca. Ook al ging het allemaal niet in de geplande volgorde. Onze wachtfrustratie verdween lichtjes naar de achtergrond. Maar begin  november was het geduld echt op en begonnen we te tellen.

 

Allemaal voorbij nu, dat gepruttel en getel. De vlag kan uit. Op dag 550. Mooi dat alles nog net voor het einde van het jaar is rond gekomen. Sinds vanmiddag, 14:00 mogen we officieel bouwen! Vier-en-een-half jaar na onze wandeling bij de sterrenwacht van Lattrop.

 

Over drie jaar of zo zijn Ruud en ik vast helemaal vergeten hoe ongeduldig we waren, toen. Het proces van vergeten begint NU. Nog 26 nachtjes slapen, en dan beginnen we. Denken we.