We zitten al een heel eind in november. Het is dus herfst. Onze eerste herfst op La Palma. Hoewel ook hier het echte zomerweer plaats heeft gemaakt voor iets anders, ervaren Ruud en ik dit niet als het onheil van de naderende winter, zoals we dat in Nederland wel hadden. De dagen zijn niet somber, grijs en koud. Soms waait het hard. Soms regent het even (meestal aan een andere kant van het eiland), soms schuift er een wolk vanaf de oceaan het land op. Maar meestal schijnt de zon gewoon. We blijven licht in ons hoofd 🙂 .
Het is al alweer twee weken geleden dat de klok een uur achterwaarts sprong en de zomertijd overging naar wintertijd. Op de avond van de overgang zaten Ruud en ik buiten te… barbecueën (ja – dit is écht de correcte spelling volgens het Genootschap van de Nederlandse taal). Dat is toch wel een andere mindset dan dat we in Nederland hadden op het moment van de officiële start van de wintertijd.
We eten nog steeds erg vaak buiten. Onder de grote boom in de achtertuin van het Boeddhahuis. In de avondschemering rond een uur of half 7. De zon gaat hier pas onder rond half zéven, dus niet al om kwart over vijf of zo. Het is erg fijn dat de dagen hier langer zijn.
Maar de grootste ‘winnaars’ van ons vertrek naar het zomereiland zijn toch wel onze drie harige huisgenoten. De intense tevredenheid spat er elke dag weer af. Zoveel buiten! Zoveel ruimte! Zoveel om te ruiken! Zoveel rennen en spelen! Zoveel muizen en hagedissen! Zoveel pure hondenfun!
Nu de extreem warme dagen voorlopig niet terug zullen keren ben ik voorzichtig gestart met een nieuwe poging om plantjes op te kweken voor onze finca. In de tuin van het Boeddhahuis ontstaan steeds meer hoekjes met kleine potjes vol probeersels. Ook de vensterbanken van het Boeddhahuis ondergaan een gedaanteverwisseling. Deze keer heb ik me wat beter voorbereid en flink wat ingelezen op het internet hoe je dat nou precies moet doen, dat stekken. Hopelijk gaat het succespercentage van de probeersels daardoor flink omhoog. We gaan het zien.
Het is mangotijd. In onze boomgaard hebben we (nog) een handvol mangobomen staan. De mango’s zijn nu rijp. Ruud en ik zijn nog steeds geen echte fruiteters, en dat zullen we waarschijnlijk nooit worden ook. Maar mango in de salade is heel erg lekker. En ergens aan het einde van de komende week zal ik vast tijd vinden om een aantal potten mangochutney te gaan maken. Onze mango’s blijven geel en krijgen geen rode blos, weten we nu. Maar ze zijn echt rijp..
Ruud ‘doet’ de finca nog steeds vrijwel in zijn eentje, tot mijn grote verdriet. Ik ben op doordeweekse dagen te druk met mijn NL-werk. Hoewel het heel fijn is, en goed uitkomt, dat daar nog steeds ‘groei’ in zit, valt het soms wat tegen om hele dagen binnen achter de laptop, skype, whatsapp en mobiele telefoon te zitten werken. Bovendien zou Ruud best wat meer hulp kunnen gebruiken, want de finca is zo gróót… en er is nog zoveel te dóen…
Ik hoorde mezelf laatst tegen iemand zeggen dat ik me soms net zo’n slecht geïntegreerde turkse of marrokaanse huismoeder voel, maar dan zonder hoofddoekje. Ik kom soms dagen bijna het huis niet uit en vind dat ik de taal, spaans bedoel ik, nog steeds veel te gebrekkig spreek. Gelukkig lukt het ons meestal wel om al het cijferwerk op enig moment met een welgemikte worp op een grote hoop in een hoek te gooien en bijvoorbeeld een prachtige wandeling te maken. Gisterenmiddag deden we dat nog. De foto’s die ik maakte, zet ik binnenkort op het blog.
Terwijl Ruud afgelopen week aan het werk was op de finca, gloorde er aan de horizon een prachtige regenboog. De voet van de regenboog schoof akelig dicht richting ons terrein. En je weet wat je kunt vinden bij het begin van de regenboog. We gaan zoeken!
Komt het misschien toch nog goed met die bouwbegroting 🙂 . Dat horen we volgende week maandag..