Gisteren hadden we een lang verwacht gesprek met Óscar, onze bouwaannemer. Een belangrijk gesprek, want de twee resterende grote variabelen in de begroting van onze bouwplannen zouden dan eindelijk uitgewerkt op tafel komen; De kosten van de energievoorziening en de meerkosten van de opgelegde maatregelen voor het zuiveren van het afvalwater door het Consejo Insular de Aguas. De doorrekeningen vielen ons bepaald niet mee. En dan druk ik me voorzichtig uit. De tafel waarop alles kwam te liggen, zakte bijna door zijn poten heen onder het gewicht van de uitgewerkte cijfers. En het lukt me tijdens het gesprek maar niet om mijn gezicht uit ‘standje onweer’ te krijgen. Terwijl Óscar het allemaal ook niet kan helpen..
De meerkosten van de afvalwaterzuiveringen komen maar liefst uit op zo’n 20.000 euro. Dat is een groot bedrag. Maar op de één of andere manier hebben Ruud en ik hier nog wel vrede mee. Het is logisch dat het eiland maatregelen neemt om milieuverontreiniging tegen te gaan. En die apparatuur kost wat. ‘Vroeger’ kon hier bijna alles, maar die tijd is voorbij. Heel erg vervelend, maar gelukkig hebben we altijd een hele voorzichtige begroting gemaakt. We hopen alleen wel heel erg dat het afvoersysteem dat ons wordt opgelegd in de praktijk ook een wérkend systeem gaat zijn. We vrezen de vakantiegasten die toiletpapier of erger door de wc gaan spoelen. Dat is op La Palma buiten de steden meestal niet de bedoeling, en ook op onze finca niet, maar vaste gewoonten zijn vaak moeilijk te doorbreken. Het afvalwater, inclusief per ongeluk doorgespoeld toiletpapier, moet met het opgelegde rioleringsstelsel over zulke grote afstanden naar een gemeenschappelijke poso (zinkput) worden geleid dat we als de dood zijn voor voortdurende verstoppingen. We gaan het zien.
De energievoorziening van onze huizen gaat ons 23.000 euro kosten. Nou hadden we voor deze post al een flink bedrag in onze begroting opgenomen. Maar het duizelde ons gisteren toch even, toen we de uitgewerkte berekeningen voor deze post op tafel zagen liggen. Het meest frustrerende aan het hele energieverhaal is dat we als ‘complejo turístico’ volgens Óscar wettelijk verplicht zijn om onze huizen aan te sluiten op het electriciteitsnet. Van bovengenoemd bedrag zouden we namelijk prima alle apparatuur aan kunnen schaffen om middels zonne-energie en batterijen volledig zelfvoorzienend te zijn op energie-gebied. Maar dat mág dus niet.. Sterker: door deze kostenpost gaat het ons aan middelen ontbreken om überhaupt te kunnen investeren in zonne-energie. En dat op La Palma, waar de zon bijna elke dag schijnt! Af en toe worden we echt helemaal dol van de wetten en regels die in ons nieuwe halve thuisland gelden. En dan te bedenken dat La Palma zogenaamd door de EU is uitverkoren als één van vijf testeilanden om ‘als voorbeeld te dienen in de energietransitie waar door zelfvoorziening een duurzame welvaart wordt gecreëerd, blablabla’. Direct intrekken die EU-subsidies als het eiland er zulke achterlijke energiewetgeving op na houdt! Bij wie komt dat geld in godsnaam terecht?
Met de uitwerking van de twee ‘stelposten’ komen de meerkosten van ons project, inclusief extra aanvullende graafwerkzaamheden uit op zo’n 35.000 (!) euro. Daar valt in deze fase van ons plan niet meer tegenop of rond omheen te begroten.. We moeten dus bezuinigen. Onze begroting biedt daar wel ruimte voor, maar het is nooit leuk om plannen die al jarenlang in je hoofd zitten naar ‘beneden’ te moeten bijstellen. We zullen goedkopere materialen gaan gebruiken. Mogelijk sneuvelen er veranda’s of halve veranda’s in ons plan. Waarschijnlijk sneuvelen er zwembaden. Die maken we dan een jaar later. Of twee jaar later. Dit is hoe het zal moeten gaan.
Óscar zelf ziet er nog wel gat in. Hij kent ons maximumbudget en ziet nog wel mogelijkheden. Ik vrees dat ik hem gisteren, slechts half expres, met mijn orkaanstormgezicht duidelijk heb gemaakt dat ons maximumbudget toch écht ons maximumbudget is. Over twee weken komt hij met een voorstel. Daarna zullen Ruud en ik onze pijnlijke keuzes moeten gaan maken.
Ruud en ik zitten na een halve dag van ‘verwerken en praten’ op de lijn dat we de tijd maar als onze grote vriend moeten gaan beschouwen. Als alles niet in één keer is te realiseren, dan moet het maar in etappes. Veranda’s, zwembaden en andere ‘accessoires’ kunnen ook later nog worden aangelegd of bijgebouwd. Als het niet kan zo als het moet, dan moet het maar zoals het kan. Een beetje teleurstellend is het wel.
Maar er is ook goed nieuws. Als alles gaat zoals we gisteren hebben besproken, gaat binnen afzienbare tijd dan toch echt de eerste schop de grond in en beginnen we met bouwen. Dat zal ergens half december zijn. Het project zal dan in het najaar van 2020 worden opgeleverd en ‘ons’ grote huis kan half augustus klaar zijn. De verhuur van de huisjes start dan waarschijnlijk in januari 2021. Geduld is een schone zaak op La Palma.
Inmiddels hebben we ook zekerheid van de eigenaresse van het Boeddhahuis dat we het huis kunnen huren ‘zolang als we willen’. Ons huidige huurcontract zou half februari aflopen. Ruud en ik zijn erg blij dat we niet tussentijds hoeven te verhuizen.
Óscar stelt zijn bouwcontainer, dat is de container die nu al op ons terrein staat, beschikbaar als opslagruimte voor onze meubels. Die meubels staan nu nog in onze apero te wachten op hun hernieuwde leven-bij-daglicht. Maar daar moeten ze uit, zodra de bouwwerkzaamheden gaan beginnen. We hoeven hiervoor nu geen andere opslagruimte te vinden. Dat is prettig.
Met de bank zijn we tot een akkoord gekomen over onze hypotheek. Het heeft even geduurd, maar we hebben nu zekerheid dat we ons gevraagde hypotheekbedrag zullen ontvangen en hebben ook zekerheid over het tijdstip waaróp we het kunnen ontvangen. De speciale bankfunctionaris die ons zou gaan begeleiden met de bouw, die we dan wél zelf zouden moeten betalen en waar we helemáál niet op zaten te wachten, is weer afgevoerd richting de coulissen van de Caixa.
Kortom: de raderen van de machinerie van ons project komen langzaam weer in beweging na het lange wachten op de vergunningen. Onze huizen gaan er komen. En het lijkt erop dat we langste ‘wachttijd’ nu wel achter ons hebben liggen.
Maar we hebben Vadertje Tijd er noodgedwongen als nieuwe vriend bij…