Fruit!

Het was een drukke maand opeens, de afgelopen maand. Eerst vertrok Ruud drie dagen naar NL, onder andere om mijn moeder op te halen. Daarna hadden we dertien dagen lang ‘Mama Cara’ op bezoek. Vervolgens was ik een week in Nederland voor mijn werk, terwijl Ruud op het groene eiland achterbleef. We  komen er proefondervindelijk achter dat het aan de ene kant erg leuk is om bezoek uit NL te ontvangen, maar dat het gastheerschap ook best veel tijd en energie kost, zeker in combinatie met het niet te vermijden woonwerkverkeer richting vaderland. Dát hadden we van tevoren niet bedacht…  Maar goed. Sinds afgelopen dinsdag zijn we weer met ons 2 (pardon, met ons 5) in het grote Boeddhahuis en komen we geleidelijk weer terug in ons inmiddels vertrouwde en fijne La Palma Ritme. Gisteren liepen we onze hondenuitlaatronde vanaf onze finca en maakte ik onderstaande foto. Mooi toch?

 

Een bouwvergunning hebben we nog steeds niet. We komen niet verder dan de mededeling vanuit het Conseja de Aguas dat ‘het afhandelen van beoordeelde aanvragen grote vertraging oploopt, vanwege de politiek’. Wat men daar precies mee bedoelt, weten we eigenlijk niet. Moet er na de recente verkiezingen hier een nieuw tekenbevoegd persoon worden benoemd of speelt er iets anders? We moeten het afwachten. Ik zal maar stoppen met het vermelden van het aantal dagen dat verstreek sinds het indienen van onze aanvraag. Het zijn er veel. Voor ons onverwacht veel. Ruud en ik zijn inmiddels behoorlijk gefrustreerd over de gang van zaken. We willen zo graag beginnen met het bouwen van de huizen! Tegelijkertijd realiseren we ons dat het helemaal geen zin heeft om gefrustreerd te zijn. In een kwade bui heb ik mij wel eens laten ontvallen dat een Spanjaard iemand is die de hele dag door ‘vale, vale’ roept en er eer in legt om anderen ergens op te laten wachten, tegelijkertijd zelf lijdzaam wachtend op tal van zaken die voor hem door  andere Spanjaarden moeten worden geregeld, die hetzelfde doen. ‘Wat een land!’, denk ik dan in zo’n bui.  Grrrr.  Maar het leven is hier wel super relaxed.. En dat trage, relaxte bestaan was voor ons één van de redenen om hier naar toe te komen. Dus wat zeuren we nou?

 

Deze week kregen we ook goed nieuws binnen. In afwachting van de vergunning heeft de Caixa Bank ten lange leste onze hypotheekaanvraag maar alvast beoordeeld en goed gekeurd. Dat was natuurlijk fijn om te horen.

 

Die goedkeuring had echter ook een schaduwzijde. Vanuit de Caixa Bank stelt men als voorwaarde voor het verstrekken van de hypotheek onder meer dat men zich actief wil bemoeien met de planning van de bouwactiviteiten en pas gelden beschikbaar stelt voor een volgende bouwfase  als een Caixa-functionaris vindt dat de voorgaande bouwfase naar behoren is afgerond en er voldoende ‘eigen geld’ in is geïnvesteerd. ‘Nieuwe Wet vanuit de Europese Unie’, wordt er monter bij vermeld. Volgens mij krijgt de Europese Unie tegenwoordig overal de schuld van, als men iets vervelends introduceert. Dat is in Nederland niet anders.

Als gevolg van deze voorwaarde zou er zich nóg iemand met ons project gaan bemoeien. Iemand die vast voortdurend tijd nodig heeft om tot ondertekening van een noodzakelijk formulier over te kunnen gaan, met als gevolg dat de bouw vertraging oploopt. Daarop zitten we helemaal niet te wachten!

Áls we het hypotheekaanbod accepteren zullen we in elk geval niet, zoals het plan was, de huizen in serie laten bouwen, maar één voor één. Het zal ons niet overkomen dat de CaixaMeekijkMan halverwege de bouw laat weten dat hij er nog eens goed naar heeft gekeken en uiteindelijk tot de conclusie moet komen om toch geen gelden beschikbaar te stellen, ons met drie  half afgebouwde huizen achterlatend. We vinden het een idiote constructie.

Gelukkig is het voor ons ook een optie om alles zonder hypotheek voor elkaar te krijgen. Maar  in dat scenario moeten we gaan werken in deelprojecten (huis voor huis, en steeds met een bouwpauze om te kunnen sparen) en zijn we zo een paar jaar verder, voordat alles is afgerond. Dat willen we eigenlijk niet. Onze volgende afspraak met de Caixa is begin september. We hebben dus nog even tijd om te wikken en te wegen  en te beslissen of we dit allemaal op deze manier wel willen.

Blij met de hypotheek maar Nietzoblij met de Meekijkman. Bouwen op La Palma voelt soms zó. En dan is er nog geen steen gelegd…

 

Nu de start van de bouw vertraging oploopt, zien Ruud en ik ons genoodzaakt om alvast te beginnen met het ‘renoveren’ van de boomgaard, nog vóórdat het zware bouwverkeer vertrokken is. Ruud heeft inmiddels uitgedacht hoe hij het nieuwe bewateringssysteem wil gaan inrichten en aanleggen. Daarover meer in een volgende blogpost.

Op basis van voortschrijdend inzicht hebben we inmiddels besloten om een deel van de sinaasappelbomen te gaan rooien en er andere, meer renderende,  vruchtenbomen voor in de plaats te planten. Oorspronkelijk was ons plan om ons toekomstig inkomen volledig uit de verhuur van vakantiehuizen te halen, maar als je zo’n groot terrein hebt is het eigenlijk doodzonde om dit niet wat beter te benutten, vinden we nu.

 

Het ligt voor de hand om de sinaasappels te vervangen voor avocado’s. We zouden zo’n hondertwintig tot honderdertig avocado bomen kwijt kunnen. We zullen ook zeker avocado bomen gaan planten. Maar dat doet momenteel iedereen op La Palma, en vast ook op de andere eilanden. Ruud en ik zijn een beetje huiverig voor een avocado-‘varkenscyclus’; als iedereen avocado’s gaat planten zullen de verkoopprijzen op termijn gaan inzakken. We overwegen daarom om naast avocado’s ook andere boomsoorten te gaan planten.

We denken aan Mango’s.

 

Of misschien wel Papaya’s.

 

Of Kiwi’s.

 

En vast ook een aantal olijfbomen.

 

We zijn begonnen om ons hierop te oriënteren en dat is mooi om te doen. Maar er moet nog veel gebeuren. Als ‘fruitboer’ zijn er tal van regels waaraan je je moet houden. En we zullen een hoop informatie moeten verzamelen en kennis moeten vergaren, voordat we serieus met fruitbomen aan de slag kunnen. En durven. Een plan is een plan. We gaan zien wat het wordt.

 

Vooralsnog hebben we nu, op korte termijn, vooral een ‘Perenprobleem’.  Onze twee perenbomen hangen barstensvol vruchten en we weten bij god niet wat we ermee moeten. Af en toe een peer eten is prima. Maar deze twee fruitboeren houden zelf helemaal niet zo van fruit. Perentaart dan maar weer? Je kan niet elke dag taart eten.  Ruud fluistert: ‘Perenlikeur’. Beetje voorspelbaar is’t-ie soms wel. Perenlikeur. Zou dat smaken?

 

Tot overmaat van ramp kregen we ook nog bovenstaande tros bananen cadeau bij inschrijving van onze SL als klant van CuPalma, één van de landbouwcoöperaties hier. Maar ook daarover meer in een volgende blogpost. Denk ik. Wil je net je peren weg eten, krijg je ‘banaan’ door je strot geduwd. Het leven op La Palma is soms niet eenvoudig.