13 Días

Het is volle maan. En, zoals eerder beschreven: Dat betekent dat de vakantie van moeder op La Palma er weer op zit. Morgen brengt het vliegtuig haar weer terug naar Nederland.

 

We zagen haar staan op de Roque de los Muchachos. Overmand door acute hoogtevrees, maar mét een geweldig uitzicht. Quote van de dag:  ‘Als de auto maar niet uit zich zelf  naar beneden rijdt, terwijl ik er al in zit en Ruud er nog naast staat’.

 

We zagen haar bijna elke avond zitten op een plastic kuipstoeltje voor de schuur op onze finca. Kijken naar de zonsondergang.

 

We zagen haar zitten bij het uitzichtspunt van El Time, op veilige afstand van de ballustrade maar mét een enorme coupe slagroom op de koffie. En we zagen haar rondstruinen bij het kerkje op de weg naar de haven van Tazacorte.

 

We zagen haar van het uitzicht genieten in de brandende zon bij de oude molen van Las Tricias.

 

We zagen haar op het  kerkplein van Santo Domingo, tijdens een warme prettig-slome doordeweekse namiddag.

 

We zagen haar achter de papas guerras op de boulevard van Porto Naos. Er moest een fricandel bij. Ruud en ik hadden de Nederlandse snackbar aan de boulevard nog niet eerder ontdekt.

 

We zagen haar poseren voor de branding bij het natuurzwembad van La Fajana.

 

We zagen haar in stilte lijden tijdens onze hoogte-expeditie op zoek naar de weg vanuit Puntagorda naar de Llano de las Ánimas. Hoogtevrees. Hoogtevrees. Hoogtevrees. Maar toch ook wel hele mooie uitzichten.

 

En we zagen haar steeds weer terug op terrasjes. Bij het Boeddahuis, in Santa Cruz na het funshoppen, waar ze de bijnaam ‘Mama Cara’ van ons kreeg, of elders.

 

De dertien dagen zijn snel voorbij gegaan. Als alles goed gaat, maar wie zal het zeggen, logeert ‘Mama Cara’ volgende keer in een huisje tussen de sinaasappel- en avocadobomen aan de Camino de Pinto in Puntagorda. We noemen er maar geen jaartal bij…