Vorige maand waren we anderhalve week op La Palma om een aantal zaken te regelen. Op 16 november waren we precies één jaar lang eigenaar van onze finca. Er is in die tijd veel bereikt, maar veel ook nog niet. Met name het uitblijven van de bouwvergunning begint ons wat te frustreren.
De finca is nu al prachtig om te zien, terwijl er nog zoveel moet gebeuren. De eerste regens van het jaar hebben het landschap weer een groene kleur gegeven. De mango’s zijn rijp, net als de citroenen, die het hele jaar door gaan, zonder pauze. De mandarijnen hangen helemaal klaar om geplukt en gegeten te worden. Ook de sinaasappels komen er weer aan, met bergen tegelijk.
Er is niets zo leuk dan in je eigen sinaasappelboomgaard langzaam maar zeker alle plekjes en hoekjes te leren kennen.
En met het verstrijken van de tijd te ontdekken hoe per boomsoort de seizoenen verlopen over het kalenderjaar. Er hangen heel veel rijpe vruchten aan de bomen, halverwege november. Ik vrees, en denk, en verwacht, dat ik moet gaan leren om vruchtentaarten te bakken, als we straks op de finca wonen. Dan moeten we die taarten ook gaan leren eten. Vamos a ver.
Hieronder zie je het weggetje dat leidt naar de ‘achteringang’ van onze finca, de Camino de la Capilla. Het eerste stuk is een zandpad. Na een dag met flinke regenbuien ziet het zandpad er uit als op de bovenste foto. Aangezien dit pad straks de toegangsweg wordt voor onze vakantiehuisjes, zullen we hier nog wel wat aan moeten verbeteren. Nu ligt er een laag van 80cm gravel over het grootste deel van de terrassen in onze boomgaard die we weg willen halen, dus er is voldoende verbetermateriaal beschikbaar.
Het tweede deel van de Camino de la Capilla is van beton. Iemand heeft halverwege dit stuk ooit de woorden ‘Paz y Libertad’ geschreven toen het gestorte cement nog nat was. Vrede en Vrijheid, mooie woorden om in beton te gieten. Ik noem het weggetje daarom liever het Paz-y-Libertad-weggetje. Maar die naam slaat bij Ruud nog niet zo aan. Onbegrijpelijk.
Onderstaande foto’s zijn gemaakt vanuit de tuin van de bovenburen die helemaal op de verre noordoosthoek van onze finca wonen. Het huis staat altijd leeg. De buren hebben we nog nooit gezien of gesproken. Maar ze hebben een mooi uitzicht en onze bouwplannen gaan dit uitzicht niet te gronde richten. De eerste foto kijkt uit over onze boomgaard. De opgeschoren dennenbomen die je ziet op de tweede foto is een idee dat wij zouden willen kopiëren bij enkele grote pinos die aan de westzijde van onze boomgaard staan, aan de randen van het laagst gelegen terras. Op deze manier blijven de bomen staan, maar belemmeren ze veel minder het uitzicht op de oceaan. Op de derde foto zie je de Matos.
De zonsondergangen die je op onze finca bijna dagelijks kunt zien, blijven een verhaal apart. Zo mooi. Zo vredig. Zo vertrouwd ook. Het voelt als thuis.
Dagelijks een fruitschaal als hieronder, vol met vruchten die je van je eigen bomen plukt. Volgens mij gaat dit nooit echt wennen en gewoon worden. We hebben een mooi plan bedacht… Paz y Libertad!
Prachtig Teunis. Als je maar uitkijkt als je gaat fietsen.
Mmmm. Ik vrees dat ik na de recente gebeurtenissen aan mijn reputatie moet gaan werken..
Je kan altijd nog jam of marmelade gaan maken en in de mercadillo verkopen.