Het was even pauze, hier op het blog. Onze excuses aan de ‘vaste lezertjes’. De pauze was niet gepland. Maar als ik er over nadenk lag er wel een trieste gebeurtenis aan ten grondslag.
Drie weken geleden is onverwacht Miguel Angel, onze vriendelijke bovenbuurman overleden. Ruud en ik waren wat van slag door deze trieste gebeurtenis. We zullen onze ‘buurman’ die in geuren en kleuren kon vertellen over hoe alles gaat op het eiland, en in het dorp Puntagorda, missen.
Door het overlijden van Miguel is er voor het eerst een treurige herinnering gekoppeld aan ons avontuur op La Palma. Tot dusver was alles rozegeur en manenschijn (en veel geduld hebben, maar dat is uiteindelijk niet zo erg).
De man was zo ongelooflijk trots op de twee huizen die hij boven ons kavel heeft gebouwd en gerenoveerd. Alles was net af en als we de satelietfoto’s kunnen reconstrueren, is hij hier zo’n tien jaar mee bezig geweest. We hadden het hem zo gegund om ook mee te maken dat hij de vruchten van al zijn werk kon plukken.
We verblijven nu in één van de huizen die hij heeft gebouwd. We herinneren voortdurend hoe hij dit huisje vorig jaar rond deze tijd vol trots aan ons liet zien en een hele middag de tijd nam om ons te vertellen hoe hij alles had aangepakt en welke keuzes hij had gemaakt.
‘Zo is het leven’ en ‘Het leven gaat door, hoe triest het ook is’ zegt iedereen hier. En zo is het ook. Maar een beetje leeg voelt het wel, hoe kort we de man ook hebben gekend.
De pauze is voorbij. De komende dagen zal ik beetje bij beetje gaan bijpraten.