Gisteren werden we door Kakien op de Mercadillo van Puntagorda in de armen geduwd van de burgemeester van het dorp, onder het motto ‘wij zijn van dezelfde politieke partij, hij kan je helpen’. De beste man nodigde ons uit voor een afspraak op het gemeentehuis vandaag. En was naast uiterst vriendelijk ook ERG behulpzaam. Hij ging als een trein. We voelen ons welkom in het dorp.
Eerst werden we door hem gedropt in het kantoor van de gemeente-architect met de mededeling dat we even geholpen moesten worden. De gemeentearchitect was vervolgens uiterst behulpzaam bij het beantwoorden van een aantal prangende vragen. Ja fijn, de aanvraag van de bouwvergunningen kan door de gemeente worden afgehandeld en hoeft niet langs het Cabildo. Dat scheelt ons maanden wachttijd. Nee, jammer, we kunnen voor ons geplande grote huis geen permanente woonvergunning krijgen, maar dat is eigenlijk verder niet zo’n probleem. Als we onze belastingen maar komen afdragen. Ja fijn. We hoeven ons geen zorgen te maken over beschikbaarheid van toeristische plaatsen. We mogen op ons terrein als we willen voor veertig toeristische bedden bouwen, mits we het agrarische karakter van het terrein maar in stand houden. Dat wordt dan een ondergronds hotel, denk ik dan. Al met al goed nieuws voor ons. We hebben maar tien plekken nodig.
Vervolgens werden we gedropt bij de ‘centrale administratie’ waar twee dames ons uiterst vriendelijk behulpzaam waren bij het verkrijgen van een adres (moeilijkmoeilijkmoeilijk volgens onze makelaar). Dit seizoen gratis sinaasappels af te halen op Camino de Pinto 14d in Puntagorda.
De postbode werd ook ingeschakeld, zij was toevallig op het gemeentehuis. Zij weet nu van 14d. En we hebben uit betrouwbare bron dat het dan echt goed zit met de postbezorging. We hebben er geen gras over laten groeien. Vanaf HEDEN ontvangen wij graag post. Even zelf de postcode en de goede provincie opzoeken…
Ook nog langs het ‘waterkantoor’ op het gemeentehuis geweest. We kochten er een klein overbruggingsrecht van Antonio, de oude eigenaar van onze finca. Die overbrugging is nodig, want het lukt maar niet door vele oorzaken om voldoende rechten te verzamelen. Onze bomen kunnen het nu uitzingen tot half juni. Daarna? Mensen die het kunnen weten verzekeren ons dat het uiteindelijk wel goed komt met dat water. Vamos a ver, we gaan het zien. Dat is mijn stopwoordje geworden. Palmeros kunnen er wel om lachen als ik dit zinnetje weer eens verzuchtend uitspreek. Het gekke is dat ik me inderdaad niet eens zo druk maak over dit soort dingen. Vamos a ver.
