Mountainbiking

Michel was bij ons bezoek op La Palma. Voor het eerst op het eiland.  Michel is into mountainbikes, en superenthousiast daarover. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk . Zo kwam het dat we op een mooie zaterdag op drie van die fietsen van een berg afsjeesden. Uhmm. Daarna moesten we ook weer tegen een helling op. Dat was even wennen.

Vooraf zag ik wel een beetje tegen deze fietsdag op. Maar het werd een geweldige dag. Ik ben om! Compleet verkocht nu.  Weet zeker dat ik vaker tochten ga maken op La Palma.

 

We huurden onze fietsen bij ‘Emotion Cycling’ in Los Llanos. Zaterdagochtend, negen uur, stonden we daar op de stoep. Aangezien Ruud en ik geen verstand hebben van mountainbikes en alle soorten en maten met voordelen en nadelen waarin die fietsen tot je komen, had Michel alles geregeld. Over, jawel…, het internet. Soms reageert men vanaf La Palma terug als je een mail stuurt. De winkel wordt dan ook niet door Palmero’s maar door Duitsers gerund. Op La Palma zijn ze niet zo van het internet. Volgens mij doen ze daar alles via whatsapp. Maar dan moet er wel een eerste kennismaking face-to-face zijn geweest.

Voor 45 euro hadden we een pracht van een fiets voor een hele dag. En die hele dag hadden we nodig ook voor onze tocht. We werden prima geholpen met het op maat instellen van de fietsen door Tobias en volgens mij waren de fietsen dik op orde. Met een shuttle die we konden reserveren bij ‘Magic Bike’, een andere mountainbikezaak in Los Llanos, een paar straten verderop, werden we voor 15 euro de man naar El Pilar gereden. Vanaf El Pilar, midden in het bos, begint een handvol bikeroutes.

Wij kozen voor een redelijk gemakkelijke tocht die 35 km lang zou zijn, dacht Michel. Maar hij had niet begrepen  dat we na afloop ook nog terug moesten fietsen naar Los Llanos. Ok, 55 km dan maar. Dat klonk bij aanvang heftig, maar viel uiteindelijk reuze mee. Het hielp dat een groot deel van de 55km van onze tocht niet bergop, maar bergaf ging. Bergaf is wel mijn ding, weet ik inmiddels. Ook op de mountainbike. Vooral op de mountainbike.

 

Vanaf El Pilar reden we nog ongeveer een kilometer verder over de asfaltweg naar het oosten, richting ’trailhead’. En vanaf daar ging het zuidwaarts, richting Fuencaliente. Zie op het kaartje aan het eind van deze post. Het was de bedoeling dat we op hoogte een rondje ‘zuidpunt’ van het eiland zouden doen, begin- en eindpunt El Pilar.  Omdat de shuttle enkele reis bleek te zijn, besloten we om bij Jedey de afdaling naar beneden te maken en vanaf LP2-niveau ‘binnendoor’ over asfaltwegen terug naar Los Llanos te rijden. Gelukkig kenden Ruud en ik die weg nog van een wandeling die we vorig jaar maakten. Zo konden we ons dus vooraf een beetje een voorstelling maken of het allemaal haalbaar zou zijn.

Direct beginnen met een afdaling dus. Het was ff wennen met bochten en stuurwerk en zo, maar ik vond het echt zo ongelooflijk gaaf om van die berg af te raggen… Had ik echt van tevoren niet bedacht. En de afdaling bleef maar door gaan. En door gaan. En door gaan.

We deden het relaxed. Af en toe tijd voor een praatje en een foto. Volgens mij hield Michel zich erg in en paste hij zijn tempo flink aan de mogelijkheden van Ruud en mij aan. Maar daar zei hij niets over. Hij vond het overduidelijk wel erg leuk allemaal. Dat deed ons dan weer goed, want je moet je gasten toch entertainen als ze helemaal vanuit NL een weekendje overkomen, toch?

 

Aangekomen op het het zuidelijke punt van de route, ongeveer twee honderd meter boven Fuencaliente, was het gedaan met de afdaling. De route maakt een bocht naar het noorden en klimt omhoog. Wij misten in eerste instantie de afslag en daalden die 200 meter nog door. Echt superleuk dat stuk. Het ging hard op een prachtig racepad. Jammer alleen dat we die twee honderd meter daarna ook extra moesten klimmen. En daarna dus nog de reguliere klim.

Op dit punt aangekomen deden de benen het even niet meer. Ik was niet eens moe, maar kreeg ze gewoon niet meer rond. ‘Pap in de benen’, zo voelde het. Was dat niet iets met Hilbert van der Duin of zo? Hilbert Wie? Van vroeger, toen ik nog fananatiek schaatsen op tv volgde, kan ik me een tien kilometer herinneren ergens in Noorwegen geloof ik, die voor Hilbert van der Duim wel heeel erg lang duurde. Hilbert was onze Sven toen. Hij had ‘pap in de benen’, vertelde hij na afloop aan Mart Smeets.  Nu weet ik hoe ‘pap in de benen’ voelt. Ruud en ik deden een stukje van de klim daarom op twee voeten. Met twee wielen naast ons aan het handje.  Geeft helemaal niks. Wandelen met een fiets aan je hand door een stil en ruisend dennebos heeft ook wat. Michel bleef geduldig op ons wachten.

 

 

Maar daarna was er weer een afdaling. Nog langer dan de eerste. Helemaal doorlopend tot aan Los Llanos zelfs. Eerst daalde het geleidelijk over bospaden naar een afslag  boven het plaatsje Jedey. Daarna ging het  heel steil over een bochtig pad naar het schooltje van Jedey. Tobias noemde dit pad na afloop terug in de winkel een ‘romantische afdaling’.  Mijn verkrampte spieren in handen en polsen dachten daar heel anders over, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook deze afdaling was helemaal cool. Wel durfde ik iets minder hard te gaan dan bij de eerste afdaling. Ik voelde me moe worden en was bang dat ik een Fatale Stuurfout In Een Bocht zou maken. In zo’n geval eindig je toch al gauw enkele tientallen meters lager tussen de dennebomen, als je net de verkeerde bocht kiest om je stuurfout te maken.

Bij Jedey volgden we op de fiets de GR-wandelroute terug naar Los Llanos. Eerst een klein stukje over de LP2, maar daarna voor veruit het langste stuk over een klein asfaltweggetje (met hier en daar kinderkopjes! Au als je pijnlijke spieren hebt!).

Voor we het wisten waren we terug in de stad. Toen was het al wel vijf uur. Mountainbiken op La Palma is echt leuk, weet ik nu. Zeker als je geoefend bent, denk ik, en zin hebt in eens iets anders dan de drukke paadjes in Nederland. (Tijdens onze tocht kwamen we hooguit vijf andere bikers tegen… op een zaterdag… je hebt het eiland voor je zelf.)

 

Deze tocht is wat mij betreft een absolute aanrader. Ook voor als je nog nooit op een moutainbike hebt gezeten. Een klein beetje basisconditie is wel nodig. En je moet water en eten meenemen. Bij El Pilar kan je overigens water tanken. Wel drinkbaar, ook als staat er ‘niet behandeld en dan een heel lang verhaal in het spaans’ op de bordjes bij de kraantjes in de buitenkeukens. Ruud en ik zijn er nog nooit ziek van geworden. En oh, iets van een navigatieapp op je mobiel is wel handig. Ruud’s mapout redde onze dag, nadat we een afslag hadden gemist.  De route wordt goed aangeven, maar als je snelheid hebt is een bordje gauw gemist.