De straten zijn stil in Puntagorda. Maar niet zo stil als dat je zou denken, bij een land dat de noodtoestand heeft afgekondigd en min of meer een straatverbod heeft opgelegd aan haar burgers. Je kunt boodschappen doen. Je mag naar de bank. Je mag naar de apotheek. Je mag naar je werk. Je mag alleen niet met meer dan 1 persoon in een auto zitten. Zelfs niet als jij en die andere persoon onder hetzelfde dak wonen. Onder hetzelfde plafond slapen zelfs. Da’s wel lastig. Gelukkig hebben we fietsen. En je hond uitlaten mag ook nog. We hebben drie honden 🙂 .
Sinds gisteren hebben Ruud en ik officieel toestemming om van maandag tot en met vrijdag tussen 10.00u en 18.00 op onze finca te zijn om er te werken. We mogen maar acht uur werken op een dag. En maar vijf dagen per week. Daar zijn we heel blij mee. Want de hele toestand van het straatverbod kan nog wel een hele tijd gaan duren. We zouden in de problemen komen als we niet meer op onze finca mochten komen. Bovenstaand papiertje moeten we op zak hebben als we naar onze boomgaard gaan of in onze boomgaard zijn.
Op die finca gaat alles min of meer gewoon door. Gisteren heeft Fernando, de timmerman die door Óscar is ingehuurd om het hout voor de daken van onze huizen te leveren en op maat te zagen, het hout voor het dak van het grote huis gebracht. Ook lukte het hem nog om vanochtend voor ons beits, insectenwerend middel en lak met kwasten en rollers en stuff op de kop te tikken. Een geluk, want alle nonfoodwinkels zijn hier dicht. Sinds vanmiddag zijn Ruud en ik dus in ‘houtbewerkingsmodus’.
Dat is nog een hele tour. Niet zo zeer vanwege het impregneren of schilderen. Maar ‘stapelen’ is een beetje een probleem. We werken in onze apero, het al bestaande deel van het toekomstige ‘grote huis’. Het is daar eigenlijk net iets te klein. We zijn daarom voortdurend hout aan het verplaatsen. Hout om te schuren. Hout om te schilderen. Hout om te drogen. Zondag aan het einde van de dag moet het klaar zijn. Gaat goed komen, denken wij na een lange middag werken. Komende zaterdag en zondag zijn we even domme buitenlanders en begrijpen we onze permiso even niet zo goed.
Ook de bouw gaat door en nog steeds vol op tempo. Kijk maar naar deze foto’s van het eerste kleine huis. Alleen Jorge en Thomás mogen nog werken. De andere twee werknemers van Óscar blijven thuis, want momenteel mogen er slechts twee mensen op een bouwplaats aan het werk zijn, volgens de richtlijnen. Ook het vervoer naar de bouwplaats is een probleem door de één-persoon-per-auto-regel. Jorge en Thomás compenseren door nog harder te werken en lange dagen te maken. We zijn echt superblij met hen en onze aannemer.
Óscar hoopt volgende week toch weer drie of vier man in te kunnen zetten. Die zijn nodig, omdat hij dan de Kroon op de muren van het eerste kleine huis wil plaatsen. Ruud en ik hebben aangeboden om in te springen als dit nodig is. Is ook nog een optie. We gaan het zien. Volgende week wil Óscar ook beginnen aan het dak van het grote huis, waar we nu het hout voor aan het bewerken zijn.
Hoewel we er in ons dagelijkse leven niet al te veel van merken, het leven is niet heel veel anders dan anders in de praktijk, is de Grote Corona Stop die is afgekondigd natuurlijk niet fijn. Niemand weet hoe lang alles zal gaan duren. Maar als je een beetje rekent zijn we er de eerste paar maanden nog niet klaar mee. Op enig moment is de creativiteit op en gaat ook ons bouwproject vertraging oplopen, vrezen we. En dan gaan we er vanuit dat er niemand ziek wordt..
De virusuitbraak is op het eiland echt een ramp voor iedereen die zich bezig houdt met toeristische activiteiten en voor iedereen die toerist is. Inkomende vluchten zijn niet meer toegestaan. Iedereen die in een toeristische locatie verblijft moet het eiland verlaten, zo snel als dit kan. En tot die tijd binnen blijven op het vakantieadres. Zoiets is natuurlijk gewoon triest, als je je verheugd hebt op een fijne vakantie op ons prachtige eilandje. Maar. Zo is het leven in Corona-tijd. Je kunt het echt erger treffen op het moment.
Ruud en ik schrokken even, want we dachten bij het lezen van de Spaanse krant vanavond ongeveer een kwartier lang dat ook wij het eiland zouden moeten verlaten. Gelukkig heeft het Boeddhahuis dat wij huren geen toeristische bestemming. We mogen blijven 🙂 En ja, daar zijn we ondanks alles nog steeds blij om. ‘Thuis is waar de honden zijn’. En die zijn hier…
Het voelt alleen echt niet goed dat we niet of slechts heel moeizaam terug kunnen naar Nederland, als zich daar een soort van calamiteit mocht voordoen. En als we dan gaan, kunnen we voorlopig niet meer terug naar hier. Een rotgevoel, dat we maar proberen te negeren. Het heeft geen zin om je druk te maken over zaken die je niet kunt veranderen.
Dít zag ik vanmiddag toen ik uit de deur van de apero stapte om even pauze te houden en voor een moment de chemische dampen van het insectenwerende middel te ontlopen. Zo’n uitzicht relativeert alle problemen en probleempjes. Het is zo mooi op La Palma!